در حالت هجوم و دفاع در جنگ، می توان سواره و با اشاره، نماز خواند

عَنِ ابْنِ عُمَرَ رَضِیَ الله عَنْهُمَا قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ صلى الله علیه وسلم لَنَا لَمَّا رَجَعَ مِنَ الأَحْزَابِ: «لا یُصَلِّیَنَّ أَحَدٌ الْعَصْرَ إِلاَّ فِی بَنِی قُرَیْظَهَ». فَأَدْرَکَ بَعْضَهُمُ الْعَصْرُ فِی الطَّرِیقِ، فَقَالَ بَعْضُهُمْ: لا نُصَلِّی حَتَّى نَأْتِیَهَ، وَقَالَ بَعْضُهُمْ: بَلْ نُصَلِّی، لَمْ یُرَدْ مِنَّا ذَلِکَ، فَذُکِرَ لِلنَّبِیِّ صلى الله علیه وسلم ، فَلَمْ یُعَنِّفْ وَاحِدًا مِنْهُمْ. (بخارى:۹۴۶)

عبد الله بن عمر رضی الله عنهماروایت می کند که: رسول ‏الله صلى الله علیه وسلم هنگام بازگشت از جنگ احزاب، فرمود: « هیچ کس نماز عصر را نخواند مگر در بنی‏قریظه». در مسیر راه، قبل از رسیدن به بنی‏قریظه، وقت نماز عصر فرا رسید. بعضی‏ها گفتند: ما تا به بنی قریظه نرسیم، نماز عصر را نمی‏خوانیم. برخی دیگر گفتند: ما نماز می خوانیم زیرا منظورآنحضرت صلى الله علیه وسلم این نبود که نماز نخوانیم. (و اینگونه، بعضی‏ها در مسیر و بعضی‏ها در بنی قریظه، نماز عصر را خواندند).پیامبر اکرم صلى الله علیه وسلم پس از اطلاع از اختلاف عمل آنها، هیچ کدام را سرزنش نکرد . (برای توضیح بیشتر، به کتاب المغازی مراجعه شود).