تلمود

تلمود:

یکی از منابع یهودی که هدف از آن، آموزش دیانت و آداب یهود است.

این منبع از دو بخش تشکیل شده است:

• متن: این بخش «مشناه» به معنای شناخت یا شریعت مکرّر است؛
• شرح: این قسمت، «جمار» یعنی إکمال نامیده می­شود.

تلمود قانون یا شریعتی شفاهی بود که پیشوایان مذهبی فریسیّون آن را نسل به نسل، به طور پنهانی انتقال می­دادند. سپس آن را در قرن اول و دوم پس از میلاد، تدوین کردند و نام «مشناه» را بر وی اطلاق نمودند، چون می­ترسیدند که از بین برود. سپس این «مشناه» را شرح دادند و آن را «جمار» نامیدند.

شروح مذکور، در دوره­ای طولانی نگاشته شد؛ یعنی از قرن دوم پس از میلاد تا اواخر قرن ششم بعد از میلاد.

پیشوایان مذهبی بابل و فلسطین به افزایش شرح ادامه دادند و سپس متن – مشناه – و شرح – جمار-، تلمود نام گرفت. تعلیق­ها و شروح پیشوایان بابل، «تلمود بابل» نامیده شد و شروح پیشوایان مذهبی فلسطین، «تلمود فلسطین» نام گرفت.

یهودیان فرنسیون تلمود را مقدّس و مهم می­دانند، امّا فرقه­های دیگر آن را قبول ندارند.[۱]

تلمود تأثیر فراوانی بر روح و روان یهودیان دارد.

[۱]– نک: الکنز المرصود فی قواعد التّلمود، رو هلنج، ترجمه: یوسف نصرالله، صص ۴۷- ۵۰؛ دراسات فی الأدیان، صص ۱۲۰- ۱۲۱٫