وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
تعریف حدیث موضوع:
عبارت است از حدیثی که ایجاد شده و ساخته و پرداخته ی ذهن جعل کننده ی آن می باشد. حدیث موضوع بدترین انواع حدیث ضعیف است. و با آگاهی از موضوع بودن آن، روایت کردن آن در هر معنایی حرام است مگر اینکه موضوع بودن آن بیان گردد.[۱]
ابن کثیر رحمه الله می گوید: «روایت حدیث موضوع برای هیچیک از مردم جایز نیست مگر در راستای توبیخ و نکوهش و رد آن؛ تا اینکه جاهلان و نادانان و عوامی که فریب آن را خورده اند، از آن برحذر باشند».[۲]
هشدار در مورد دروغ بستن به رسول خدا صلی الله علیه و سلم:
۱- از مغیره بن شعبه روایت است که می گوید: شنیدم که رسول خدا صلی الله علیه و سلم فرمودند: «إِنَّ کَذِبًا عَلَیَّ لَیْسَ کَکَذِبٍ عَلَى أَحَدٍ، مَنْ کَذَبَ عَلَیَّ مُتَعَمِّدًا، فَلْیَتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ»:[۳] «دروغ بستن بر من همچون دروغ بستن بر افراد دیگر نیست. هرکس عمدا بر من دروغ ببندد، پس باید جایگاه خود را در آتش آماده ببیند».
و از وائله بن اسقع روایت است که رسول خدا صلی الله علیه و سلم فرمودند: «إِنَّ مِنْ أَعْظَمِ الفِرَى أَنْ یَدَّعِیَ الرَّجُلُ إِلَى غَیْرِ أَبِیهِ، أَوْ یُرِیَ عَیْنَهُ مَا لَمْ تَرَ، أَوْ یَقُولُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ مَا لَمْ یَقُلْ»:[۴] «یکی از بزرگ ترین دروغ ها این است که انسان خود را به کسی جز پدرش نسبت دهد یا خوابی را که ندیده است بگوید: دیده ام؛ و یا سخنی را به رسول الله صلی الله علیه و سلم نسبت دهد که او نگفته است».
و از سمره بن جندب روایت است که رسول خدا صلی الله علیه و سلم فرمودند: «مَنْ حَدَّثَ عَنِّی بِحَدِیثٍ یُرَى أَنَّهُ کَذِبٌ، فَهُوَ أَحَدُ الْکَاذِبِینَ»:[۵] «هرکس از من حدیثی را روایت کند که به دروغ بودن آن واقف است، او یکی از دروغگویان می باشد». سخاوی می گوید: «و این جمله به عنوان وعیدی شدید در حق کسی که حدیثی را روایت می کند که گمان می کند دروغ است، کفایت می کند».
[۱] نگا: تدریب الراوی فی شرح تقریب النواوی، حافظ سیوطی، ص: ۲۷۴
[۲] – ابن الجوزی می گوید: «چه زیبا گفته اند: چون دیدی که حدیثی با عقل یا نقل مخالف است یا با اصول در تناقض است، بدان که آن حدیث موضوع است. و معنای در تناقض بودن حدیث با اصول این است که خارج از دیوان های اسلامی چون مسانید و کتاب های مشهور باشد. الباعث الحثیث: ۷۸
[۳] – بخاری: ۱۲۰۹؛ مسلم: ۵
[۴] – بخاری: ۳۲۴۷
[۵] – مسلم؛ این حدیث متواتر است. و نووی نقل می کند که از دویست صحابه وارد شده است. یکسان است کسی که حدیث را روایت می کند، دروغ بودن آن را بداند – چنانکه از علمای این علم شریف باشد – یا اینکه دروغ بودن آن را نداند و از عوام باشد و عالم ثقه ای وی را از دروغ بودن آن آگاه کند، در هر دو صورت نسبت دادن حدیث دروغ به رسول خدا بر وی حرام است.