زمانی که امت اسلامی فرقه فرقه و گروه گروه شد و دیدگاه های فکری متفاوت در مورد اصول دین ظهور کرد، نیاز انتساب به سلف صالح خود را نشان داده و این مهم، علمای ربانی امت و استوانه های شاخص آنرا واداشت تا به طور مختصر به اصول و قواعد دیدگاه سلفی و اعتقاد قرآنی و نبوی بپردازند. و از اینجا بود که برای تمایز اهل سنت از اهل بدعت، انتساب به سلف صالح مطرح گردید. و در واقع این انتساب مانعی در مسیر تمام کسانی بود که به اسم اهل سنت بدعتهای اعتقادی ایجاد میکردند.
و این انتساب به آنها، از آن جهت بود که انتساب به سلف نشانه ی افتخار و علامت عدالت در اعتقاد بود و این خود بیانگر آن است که انتساب به سلف، بدعتی لفظی نبوده و نیز تنها اصطلاحی کلامی نیست بلکه حقیقتی شرعی است که مدلول مشخص و معینی دارد.
بنابراین اصول و قواعد آن بیان نگردید مگر به دلیل نیاز امت به بیان تصویری کامل از روش اعتقادی و سیرت توحیدی کسانی که در قرون برتر میزیستند و عدالت آنها در این موارد مشهود است.[۱]
[۱] – نظریات شیخ الاسلام، ص: ۲۳