بخش عمدهای از رنجهایی که بیهوده میبریم و ثمری هم برای ما ندارد، مربوط به این میشود که به هیچ قیمتی حاضر نیستیم گذشته را بر زمین نهیم. گویا دوست داریم بیجهت همه این بار سنگین را همه جا و همه وقت با خود حمل کنیم؛ طبیعی است که در چنین وضعیتی خاطرات تلخ گذشته هیچگاه اجازه بهره بردن از زمان حال را به ما نمیدهد.
با شخصی مواجه میشویم که اتفاقاً به هر دلیلی قصد خوشحال کردن ما را دارد، اما به دلیل داشتن خاطره خاصی قادر نیستیم در این دقایق با او خوشحال باشیم؛ یعنی همواره لحظات شاد کنونی را به دلیل زندگی در گذشتهها از دست میدهیم و دایما بر حجم لحظات تلخ خویش میافزاییم! جالب اینجاست که در روایات هم توصیه فراوانی به عبور کردن و گذشتن از خطاهای دیگران شده است. مضامینی مانند: «صِلْ مَن قَطَعَکَ وَاعْفُ عَمَّن ظَلَمَکَ» به صورتهای مختلف در روایات تکرار شده است.
معلوم است که زمانی میتوانی رابطه قطع شدهای را به ”وصل“ تبدیل کنی که از گذشته عبور کرده باشی!
به هر جهت اگر هم اکنون را قدر ندانیم، به راحتی از دست ما میرود و به همان گذشتهای بدل میشود که دوست نداری؛ ولی میتوانیم تصمیم بگیریم که از هم اکنون این چرخه را متوقف سازیم و وارد راهی نو شویم! کافی است این ضرب المثل قدیمی را به یاد آوریم که ”ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است!“
• محمد برفی