وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
«ضرب المسلم یده علی فخذه عند المصیبه إحباط لأجره».
«هر مسلمانی به هنگام مصیبت همین که با دست خویش بر ران خود بکوبد اجرش نابود می‌شود»
(فروع من الکافی، کتاب الجنائز ج ۳ ص ۲۲۴) این حدیث در (من لا یحضره الفقیه ج۱ ص۵۲۰ چاپ قم) نوشته شیخ صدوق نیز آمده است.
۲- این حدیث با لفظ مذکور را ثقه الاسلام کلینی روایت کرده در ” الکافی” ( ۳ / ۲۲۴ ح ۹۴ ) به سند “ضعیف علی المشهور” بنابه دیدگاه علامه محمد باقر مجلسی در “مرآه العقول” (۱۴ / ۱۸۳) و “معتبره الاسناد” بنابه دیدگاه شیخ هادی نجفی در “موسوعه أحادیث أهل البیت ع” (۱۰ / ۳۰۵ – ۳۰۶).
و
علامه محمد باقر مجلسی در شرح آن می نویسد:«و یدل علی کراهه ضرب الید علی الفخذ عند المصیبه و أنه موجب لإحباط أجر المصیبه و یدل علی ثبوت الإحباط فی الجمله».
«و دلالت دارد بر کراهت کوبیدن دست بر روی ران هنگام مصیبت و آن سبب تباهی پاداش مصیبت شده و دلالت دارد بر اثبات تباهی در کل». مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول ۱۴ / ۱۸۳٫
اسناد و متن حدیث فوق به قرار ذیل است:
علی بن إبراهیم، عن أبیه عن النوفلی، عن السکونی، عن أبی عبد الله (علیه السلام): قال: قال رسول الله (صلى الله علیه وآله): ضرب المسلم یده على فخذه عند المصیبه إحباط لاجره.
این حدیث از طریق خود ابو عبدالله جعفر صادق (رک:من لا یحضره الفقیه ۴ / ۴۱۶ ؛ الوافی ۲۶ / ۲۷۱ ؛وسائل الشیعه ۳ / ۲۷۰ ح ۳۶۲۰) و ابو الحسن اول ملقب به کاظم ( رک: الکافی ۳ / ۲۲۵ ح ۹ ؛وسائل الشیعه ۳ / ۲۷۰ ح ۳۶۲۱ ) رحمهما الله تعالی روایت شده است که طریق حدیث امام جعفر صادق ، “فی القوی کالصحیح” (رک: روضه المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه ۱۳ /۲۲۵) و حدیث دومی “ضعیف” (مرآه العقول ۱۴ / ۱۸۵) است.
و همچنین از سیدنا علی رضی الله عنه در “نهج البلاغه” چنین آمده است:
« الصبر على قدر المصیبه، ومن ضرب یده على فخذه عند مصیبه حبط أجره»
صبر کردن به اندازه ی مصیبت است، هرکسی دستش را بر روی رانش هنگام مصیبت بکوبد ، پاداشش نابود گشته است.
نهج البلاغه حکمت۱۴۴ ص۴۹۵(و در بعضی نسخه ها۱۳۶ ص ۴۳۳)
—————–