رها کردن بدعت و افکار نوپیدا و وارداتی

بدعت در لغت: اصل ماده (بدع) به معنای اختراع چیزی بدون نمونه ی قبلی می باشد. و از این قبیل است کلام خداوند که می فرماید: «بَدیعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» (بقره: ۱۱۷) «پدید آورنده آسمان‌ها و زمین است». و اینکه می فرماید: «قُلْ ما کُنْتُ بِدْعاً مِنَ الرُّسُلِ»  (احقاف: ۹) «(ای پیامبر) بگو: من از میان پیامبران (وجودی) نو ظهور نیستم». و اینکه گفته می شود: «ابتدع فلان بدعه» یعنی فلانی راه و روشی را ایجاد کرده است که پیش تر وجود نداشته است. در مورد چیزی نیکو که مدل و نمونه ای قبلی در زیبایی ندارد، گفته می شود این امر جدید و تازه است گویی قبل از آن نظیر و مشابهی نداشته است. و از این جهت است که بدعت، بدعت نامیده می شود.