یک بار دیگر می پرسیم: شناخت قواعدِ روش یا رویکرد سلفی چه اهمیتی دارد؟

قواعد و اصول روش سلفی دربرگیرنده موارد زیر است:
۱- استدلال به قرآن و سنت.
۲- مقدم داشتن نقل بر عقل.
۳- رویگردانی از تأویل کلامی.
۴- پایبندی به فهم صحابه در فراگیری قرآن و سنت.
این قواعد وجهِ تمایز میان رویکرد سلفی و روش متکلمین است. روش سلفی فقط و فقط به دلایل شرعی تمسک می جوید نه چیزی دیگر. و اساسِ ادله ی شرعی کتاب الله و سنت است. و نیز آن چه از کتاب الله و سنت گرفته می شود مانند: اجماع، قیاس و قواعد استنباط شده از قرآن و حدیث. احکام شرعی، تنها خطاب الله است که با آن به بندگانش تکلیف و مسئولیت می دهد. حال اگر کسی بخواهد با رأی یا سخن یا دلیلی که می پندارد آن دلیل، عقلی است و با خطابِ شریعت مخالفت نماید، دلیل نقلیِ شنیداری که کتاب الله و سنت است، بر آن رأی یا قولِ مخالف و معارض مقدّم می شود. فهم صحابه در دین، خصوصاً در بحث عقایدش که بر آن اجماع نموده اند، به عنوانِ حجّت دینی محسوب می شود و هیچ مسلمانی را نسزد که با آن مخالفت نموده و آن را رد نماید. از این رو روشِ سلفی هرگز قبول نخواهد کرد که به دعوای تأویل، دلیلِ نقلی را تابع دلیل عقلی نماییم تا قرآن و سنت با دلیل عقلیِ اشخاص موافق و برابر آید.
با تحقیق و بررسی و ریزبینی اثبات خواهد شد که هرگز دلیل نقلیِ صحیح با دلیل عقلی صریح در تعارض نیست. گر چه بر اثر توهِّم برخی اندیشه ها که به نکات ریز قرآن و سنت احاطه ی علمی ندارند، تعارضی پنداشته شود، یا گمان شود که دلالت قطعی و یقینی وجود دارد که با کتاب الله و حدیث اختلاف دارد. حال آن که اصلاً و ابداً چنین چیزی امکان ندارد.