أبو موسی رضی الله عنه از رسول صلی الله علیه وسلم روایت مى‌کند که فرمودند: «الْمُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِ کَالْبُنْیَانِ یَشُدُّ بَعْضُهُ بَعْضًا ثُمَّ شَبَّکَ بَیْنَ أَصَابِعِهِ وَکَانَ النَّبِیُّ صلی الله علیه وسلم جَالِسًا إِذْ جَاءَ رَجُلٌ یَسْأَلُ أَوْ طَالِبُ حَاجَهٍ أَقْبَلَ عَلَیْنَا بِوَجْهِهِ فَقَالَ اشْفَعُوا فَلْتُؤْجَرُوا وَلْیَقْضِ اللَّهُ عَلَى لِسَانِ نَبِیِّهِ مَا شَاءَ» [متفق علیه]([۱]). «مؤمن در همکاری با مؤمن مانند ساختمانی (استوار) است که برخی از آن برخی دیگر را محکم مى‌سازد (و برای بیان حالت آن) ایشان صلی الله علیه وسلم انگشتان خویش را در هم پنجه زدند، و در حالیکه پیامبر صلی الله علیه وسلم نشسته بود مردی، یا صاحب حاجتی بر ما داخل شد طلب حاجتى نمود، آن حضرت صلی الله علیه وسلم فرمود: درباره همدیگر شفاعت کنید، و حاجت همدیگر را برطرف سازید، و خداوند آنچه خواهد بر زبان پیامرش جاری مى‌نماید».
[۱]– البخاری فی الآداب رقم: ۶۰۲۷، مسلم فی البر والصله رقم: ۲۵۸۵٫
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین