وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
الحمدلله
سختی هایی که بر یک مؤمن وارد می آید همه به تقدیری از پیش معلوم گشته اند و خداوند متعال بندگانش را به صبر امر فرموده و در برابر ان پاداشی فراوان را مقرر داشته است. انجا که می فرماید:
{إِنَّمَا یُوَفَّی الصَّابِرُونَ أَجْرَهُم بِغَیْرِ حِسَابٍ} ﴿الزمر: ۱۰﴾.
یعنی: “بی تردید شکیبایان پاداش خود را بیحساب [و] به تمام خواهند یافت”.
درپی صبر، منزلتی بس بزرگ بدست می آید که همان منزلت خرسندی به قضاء و قدر الهی است.
حضرت عمر بن خطاب رضی الله عنه به ابوموسی اشعری چنین می نویسد:
“أما بعد، فإن الخیر کله فی الرضا، فإن استطعت أن ترضی وإلا فاصبر”.
یعنی: “در ادامه، بی شک هرچه نیکویی است در خرسندی است اگر بتوانی خرسند باش و اگرنه که صبر پیشه نما”.
پیامبر صلی الله علیه وسلم در دعاهایش مدام چنین می فرمود:
وکان من دعاء النبی:”أسألک الرضا بعد القضاء”.
” از تو خرسندی پس از مصیبت را می خواهم”.
خرسندی بدانچه خداوند مقدر داشته است جایگاه والایی است که جز آنان که شکیبایی پیشه کنند کسی به آن نمی رسد…
صبر و شکیبایی بر مصیبت واجب و خرسندی بر آن مستحب و نیکو است که والاتر است از صبر و شکیبایی.
چراکه صبری همراه با خرسندی بر تقدیر الهی است حتی اگر انسان آن را شر وناپسند بداند و هیچ نیکی در آن پیشآمد نبیند…
جایگاه والاتراز صبر و خرسندی، جایگاه شکر می باشد. خدا می داند که منزلت شاکران چقدر والاست! چون یکی از آنان را بلائی برسد بر آن بلاء خدای را شکر می گویند!
چنان باور دارد که خداوند جز خیر ونیکی برای او مقدر نمی سازد، در نتیجه بر آنچه پیش می آید او را شکر می گوید.
در حدیث صحیح آمده که: “الدنیا سجن المؤمن وجنه الکافر”.
(روایت مسلم (۲۹۵۶) و الترمذی (۲۳۲۴).
یعنی: “دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است”.
و علماء معنای این حدیث را چنین برآورد کرده اند که هر چند نعمتهای دنیا برزگ لذت بخش باشد، بازهم برای بنده مؤمن نسبت به نعیم اخروی مانند زندان است، زیرا بنده مؤمن در این دنیا بعلت ممنوعیتهای شرعی نمیتواند از تمامی لذتهای آن استفاده کند، ولی در بهشت ممنوعیتی نیست، ولی برای یک بنده کافر این مسئله معکوس است، یعنی در دنیا هر چند دچار مشکلات و مصیبت شود نسبت به دوزخ برای او مانند بهشت خواهد بود.
و پیامبر صلی الله علیه و سلم در مورد صبر و شکر بنده مؤمن فرموده است:
“عجبا لأمر المؤمن إن أمره کله خیر، ولیس ذاک لأحد إلا للمؤمن؛ إن أصابته سرّاء شکر؛ فکان خیراً له، وإن أصابته ضرّاء صبر؛ فکان خیراً له”.
(روایت مسلم).
یعنی: ” چه عجیب است امر مؤمن، همه امورش برایش خیر ست، و این برای کسی نیست مگر برای مؤمن، اگر نعمت به وی برسد شکر میکند، و این شکر کردن برایش خیر است، و اگر مصیبت به وی برسد صبر میکند، و این صبر کردن برایش خیر است”.
پس بطور خلاصه هر چیزی که برای مؤمن رخ دهد چه مصیبت و چه نعمت، از آنجاییکه به ازای آن شکر و صبر میکند برایش خیریت است.