این دروغی است که بیشتر به تهمت می ماند. سلفی ها تقلید را رد کرده و دلیل را برمی گزینند و در هر حکمی خواهان دلیل اند. اگر حکم یک امام را ترک و حکم امامی دیگر را بر آن مقدم می دارند، بر اساس دلیل و برهان است. و این به معنای طعنه به آن امام مجتهد و عالم گران قدر نیست. چرا که هر عالم و مجتهدی نهایت تلاش و کوشش را برای شناخت و رسیدن به حق به کار می گیرد؛ حال اگر به نتیجه ی درست دست یافت به فضل الاهی دارای دو اجر است و اگر به خطا رفت به دلیل تلاشش یک اجر برده است.
حقیقتاً سلفی ها از همه ی مردم، بیشتر عامل به اقوال ائمه ی اربعه و دیگر ائمه ی صحابه و تابعین هستند. آن ها بیشتر از همه ی مردم از ائمه درس می گیرند و به آنان منتسب هستند. هرگز آراء فقهی سلفی ها بعد از ترجیح میان آراء فقهی مختلف، از اقوال یکی از فقها خارج نیست.
آیا بر کسی که در نظریاتِ ائمه ی اربعه رحمهم الله به دنبال حق و فتوای درست است، عیب و ننگی هست؟! کدام یک راه یافته تر هستند؟ کسی که تمام فتواهای مذهب را قبول کرده و درست را هم چون نادرست و غلط را بسان صواب می داند، یا کسی که بدون بدگویی و طعنه میانِ قولِ صحیح و نا صحیح فرق قایل می شود؟!
سلفی ها در این راستا پیروان ائمه هستند نه مبتدع و نوآور. چرا که ائمه ی اربعه خود تشویق کرده اند که سخنان ایشان در ترازوی کنکاش و سنجش قرار گیرد و با قرآن و حدیث مقایسه شود، و در آخر هر کدام که موافق آمد را برگزینند. سلفی ها بر این باورند که امت اسلامی آن چه در دین بدان نیاز دارند، در مجموعِ مذاهب ائمه یافت می شود.
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین