والیِ رعیت، معصوم نیست، حتى اگر از ائمه باشد

والیِ رعیت، معصوم نیست، حتى اگر از ائمه باشد

حضرت على فرمود: «پس خداوند سبحان بعضى از حقوق خود را براى بعضى از مردم واجب فرمود و هر حقى را برابر پاداش حقى دیگر قرار داد. بعضى از آن حقوق زمانى واجب مى‏آیند که آن دیگر نیز حقى را که بر گردن دارد ادا نماید. بزرگترین حقى که خداوند تعالى از آن حقوق واجب گردانیده، حق والى است بر رعیت و حق رعیت است بر والى. این فریضه‏اى است که خدا اداى آن را بر هر یک از دو طرف مقرر داشته و آن را سبب الفت میان ایشان و عزت و ارجمندى دین ایشان قرار داده است. پس رعیت صلاح نپذیرد مگر آنکه والیان صلاح پذیرند و والیان به صلاح نیایند، مگر به راستى و درستى رعیت. زمانى که رعیت حق خود را نسبت به والى بگزارد و والى نیز حق خود را نسبت به رعیت ادا نماید، حق در میان آنها عزت یابد و پایه‏هاى دینشان استوارى گیرد و نشانه‏هاى عدالت برپا گردد و سنتهاى پیامبرص در مسیر خود افتد و اجرا گردد و در پى آن، روزگار به صلاح آید و امید به بقاى دولت قوت گیرد و دشمنان مأیوس گردند»[۲۹].

این سخن امام (جز آن که زمامداران اصلاح گردند) نشان مى‌دهد که اصلاحِ زمامامداران، همان اصلاحِ مردم است؛ و این یعنی فساد زمامداران، فساد مردم است. این نکته نشان می‌دهد که در میان زمامداران، درستکار و بدکار وجود دارد و عصمت از شرایط ولىِ امر نیست.

[۲۹]- خطبه ۲۰۷.