عَنْ عَائِشَهَ ل قَالَتْ: وَالَّذِی ذَهَبَ بِهِ، مَا تَرَکَهُمَا حَتَّى لَقِیَ اللَّهَ وَمَا لَقِیَ اللَّهَ تَعَالَى حَتَّى ثقُلَ عَنِ الصَّلاهِ، وَکَانَ یُصَلِّی کَثیرًا مِنْ صَلاتِهِ قَاعِدًا، تَعْنِی الرَّکْعَتَیْنِ بَعْدَ الْعَصْرِ، وَکَانَ النَّبِیُّ صلی الله علیه و سلم یُصَلِّیهِمَا، وَلا یُصَلِّیهِمَا فِی الْمَسْجِدِ، مَخَافَهَ أَنْ یُثقِّلَ عَلَى أُمَّتِهِ، وَکَانَ یُحِبُّ مَا یُخَفِّفُ عَنْهُمْ». (بخارى:۵۹۰).
عایشه میفرماید: سوگند به ذاتی که آن حضرت صلی الله علیه و سلم را از این دنیا برد که رسول خدا صلی الله علیه و سلم خواندن دو رکعت بعد از نماز عصر را تا هنگام رحلت، ترک نفرمود. و ایشان، زمانی رحلت کرد که نماز خواندن برایش دشوار گردید و بسیاری از نمازهایش را نشسته میخواند. وچون آن حضرت صلی الله علیه و سلم همیشه تخفیف را برای امت خود دوست داشت، این دو رکعت را در مسجد نمیخواند تا مبادا باعث زحمت امت گردد».