ناخشنودی، دام شیطان است

اغلب، شیطان به هنگام ناخشنودی و شهوت بر انسان چیره می‌شود و آنجاست که او را شکار می‌کند؛ بویژه وقتی ناخشنودی انسان، ریشه دار و قوی باشد. زیرا در آن وقت، انسان، چیزهایی به زبان می‌آورد که خداوند را خشمگین می‌کند، کارهایی انجام می‌دهد که خدا، نمی‌پسندد و اراده‌هایی می‌کند که خدا دوست ندارد. بنابراین پیامبر ج هنگام مرگ فرزندش ابراهیم گفت: «دل، ‌اندوهگین است و چشم‌ها، اشک می‌ریزند و ما چیزی نمی‌گوییم جز آنچه پروردگارمان را خشنود می‌نماید».

مردن فرزند، یکی از مواردی است که باعث می‌شود تا بنده از تقدیر و قضای الهی اظهار ناخشنودی و تنفر نماید. از اینرو پیامبر ج به همه آموزش داد که در چنین موقعیتی -که بیشتر مردم ناراحت می‌شوند و حرف‌هایی می‌زنند که خدا نمی‌پسندد و کارهایی می‌کنند که خدا دوست ندارد- چیزی نگویند مگر آنچه که پروردگارشان را راضی می‌کند. اگر بنده در تقدیری که دوست ندارد، به سه چیز نگاه کند، مصیبت برایش آسان خواهد بود:

نخست: بداند که خداوندی که این چیز را برای او مقدر نموده، حکیم است و مصلحت بنده و آنچه را که به سود اوست، بهتر می‌داند.

دوم: به پاداش بزرگ خداوندی نگاه کند که وعده داده که به هرکس از بندگانش که به مصیبتی گرفتار آید و شکیبایی ورزد، پاداش خواهد داد.

سوم: بداند که حکم و فرمان از آنِ خداست و تسلیم شدن در برابر خواست خدا و تن دادن به آن، از آنِ بنده است؛ ﴿أَهُمۡ یَقۡسِمُونَ رَحۡمَتَ رَبِّکَۚ﴾ [الزخرف: ۳۲] «آیا آنها رحمت پروردگارت را تقسیم می‌کنند؟»