رضامندی، هوا و هوس را از وجود انسان بیرون می‌کند

رضایت از تقدیر، باعث می‌شود تا هوا و هوس از قلب انسان بیرون برود؛ از اینرو کسی که از تقدیر خداوند راضی باشد، هوای نفسش، تابع خواست خداوند می‌گردد. یعنی در پی چیزی قرار می‌گیرد که پروردگارش دوست می‌دارد و می‌پسندد. پس رضامندی از حکم و قضای الهی و پیروی کردن از هوای نفس هرگز در دل جمع نمی‌شوند و اگر، هم قسمتی از رضامندی و هم قسمتی از هوای نفس در دل باشد، دل از آنِ همان خواهد بود که بیشتر در دل جای گرفته است.

إن کان رضاکم فی سهری

فسـلام اللّـه عـلی وســنی

«اگر رضایت شما در بیداریم می‌باشد، پس با چرت زدن خداحافظی می‌کنم».

﴿وَعَجِلۡتُ إِلَیۡکَ رَبِّ لِتَرۡضَىٰ ٨۴﴾ [طه: ۸۴] «پروردگارا! به سوی تو شتافتم تا راضی شوی».

إن کان سرکم ما قال حاسدنا

فما لجرح إذا أرضاکمو ألم

«اگر گفته دشمن ما، شما را شاد می‌کند، پس بدانید زخمی که شما را خشنود می‌کند، دردناک نیست».