وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
«اللَّهِ فِی السَّمَاء».
این جمله به این معنا است که خداوند بالای آسمان است، و نه در آن.
و در اینجا کلمه ((فی)) به معنای ((بر)) می‌آید،
همان گونه که در این قول خداوند به همین معنا آمده است:
{قُلۡ سِیرُواْ فِی ٱلۡأَرۡضِ} الأنعام: ۱۱.
(معنی): «بگو بر زمین بروید».
و معنای آن این است که بر روی زمین بروید، و نه اینکه درون زمین بروید.
و نیز جایز است که ((فی)) به معنای ظرفیت بوده و ((سماء)) به معنای ((علو)) باشد.
که نتیجتاً این جمله این گونه معنی می‌دهد: ((الله در علو است)).
همان گونه که در این قول خداوند
به معنای علو آمده است:
{أَنزَلَ مِنَ ٱلسَّمَآءِ مَآءٗ} الرعد: »۱۷.
«از علو آب فرو فرستاد».
و هرگز صحیح نیست که ((فی)) به معنای ظرفیت آمده، و مراد از سماء، اجرامی محسوس باشند.
چون در این صورت توهمی پیش می‌آید که آسمان، خداوند را احاطه کرده است.
و این معنی بسیار باطل است چون خداوند عظیم‌تر از آن است که شیٔ از
مخلوقاتش او را احاطه کند.