مسکین تنها کسی است که (با وجود نیازمندی) عفیف و آبرومند باشد و از کسی چیزی نخواهد

«لَیْسَ الْمِسْکِینُ بِالَّذِی تَرُدُّهُ التَّمْرَهُ وَالتَّمْرَتَانِ، وَلَا اللُّقْمَهُ وَاللُّقْمَتَانِ، إِنَّمَا الْمِسْکِینُ الْمُتَعَفِّفُ».^[۱]

«مسکین کسی نیست که یک خرما یا دو خرما و یک لقمه یا دو لقمه او را برگرداند و برایش کافی باشد؛ بلکه مسکین تنها کسی است که (با وجود نیازمندی) عفیف و آبرومند باشد و از کسی چیزی نخواهد».

[۱]– بخاری، ۴۱۷۵ و مسلم، ۱۷۲۳٫