مخالفت با سنت به وسیله ی قرآن

یکی از نشانه های اهل بدعت مخالفت با سنت به وسیله ی قرآن می باشد. و چنانکه ادعا می کنند در امر تشریع، قرآن کفایت می کند و نیازی به سنت نیست. رسول خدا از این صفت خبر داده و فرمودند: «لیُوشِکُ الرَّجُلُ مُتَّکِئًا عَلَى أَرِیکَتِهِ، یُحَدَّثُ بِحَدِیثِی، فَیَقُولُ: بَیْنَنَا وَبَیْنَکُمْ کِتَابُ اللَّهِ ، فَمَا وَجَدْنَا فِیهِ مِنْ حَلَالٍ اسْتَحْلَلْنَاهُ، وَمَا وَجَدْنَا فِیهِ مِنْ حَرَامٍ حَرَّمْنَاهُ، أَلَّا وَإِنَّ مَا حَرَّمَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَهُوَ مِثْلُ مَا حَرَّمَ اللَّهُ»:[۱] «نزدیک است مردی درحالی که بر تخت خود تکیه زده و در مورد حدیث من صحبت می کند، بگوید: بین ما و شما قرآن وجود دارد. هر آنچه را در آن حلال یافتم، آن را حلال می شماریم و آنچه را در آن حرام یافتیم، حرام می دانیم. آگاه باشید که آنچه رسول الله حرام نموده، مانند چیزی است که خداوند آن را حرام کرده است». (و تفاوتی میان این دو نیست).

امام بربهاری رحمه الله می گوید: «چون شنیدی شخصی در مورد احادیث و روایات دهان به خرده گیری و عیبجویی باز کرده است یا اینکه آنها را رد می کند، یا اینکه در پی چیزی جز احادبث و روایات است، او را در مورد اسلام متهم کن  و تردید نکن که او از اهل بدعت است و مبتدع».[۲]

[۱] – مسند احمد: ۴/۱۳۲؛ دارمی: ۱/۱۵۳؛ حاکم در المستدرک: ۱/۱۰۹؛ و آن را صحیح دانسته و ذهبی با وی موافقت کرده است. ابن ماجه: ۱/۷: ۵۴ و آلبانی آن را صحیح دانسته است.

[۲] – کتاب شرح السنه، امام بربهاری، ص: ۵۱