علامه سیوطی رحمه الله می فرماید : از برخی علماء منقول است کسی که موت را به کثرت یاد کند ، خداوند متعال او را به انجام سه چیز توفیق می دهد :
۱_تعجیل التّوبه :
یعنی: اگه مرتکب گناهی گردد، فوراً توبه می کند که نشاید بدون توبه مرگ آید .
۲_قناعه القلب:
یعنی : کسی که همیشه در فکر و یاد مرگ است ، به حرص و طمع دنیا مبتلا نمی گردد ؛ بلکه هر چه برای او میّسر باشد ، به همان راضی و خرسند می گردد ، بر اثر این قناعت ، سکون و آرامش قلبی حاصل می گردد و او چنین تصوّر می کند که از زندگی من فقط کمی باقی مانده و برای این زندگی بسیار کم ، زیاد کوشش کردن فایده ای ندارد .
۳_نشاط العباده :
یعنی : کسی که همیشه مرگ را مستحضر دارد ، هنگام عبادت با کمال یک سویی خدا را عبادت می کند و این به دو علّت می شود: یکی این که او تصوّر می کند معلوم نیست بعداًچنین فرصتی جهت عبادت میسّر گردد یا خیر ؛ اکنون که موقعیت ایجاب می کند ، باید از این فرصت کمال استفاده را برد .
دوّم این که او یقین کامل پیدا می کند که عوض این عبادت به من ثواب و پاداش عظیم در آخرت می رسد که بر اثر آن به عبادت چنان نشاط و سروری به او می رسد که نمی توان با الفاظ تعبیر نمود .
شرم از خدا ؛ ص(۱۴۰)