آیات بس فراوانی در قرآن کریم آمده است که عبادات را فقط سزاور الله متعال می داند و عبادتِ غیرِ الله ﻷ را باطل می داند.
به عنوان مثال: الله متعال می فرماید:
*آَللَّهُ خَیْرٌ أَمَّا یُشْرِکُونَ. أَمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَأَنْزَلَ لَکُمْ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَنْبَتْنَا بِهِ حَدَائِقَ ذَاتَ بَهْجَهٍ مَا کَانَ لَکُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَهَا أَإِلهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ یَعْدِلُونَ. أَمْ مَنْ جَعَلَ الأَرْضَ قَرَارًا وَجَعَلَ خِلالَهَا أَنْهَارًا وَجَعَلَ لَهَا رَوَاسِیَ وَجَعَلَ بَیْنَ الْبَحْرَیْنِ حَاجِزًا أَإِلهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لا یَعْلَمُونَ. أَمْ مَنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ وَیَجْعَلُکُمْ خُلَفَاءَ الأَرْضِ أَإِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلِیلا مَا تَذَکَّرُونَ. أَمْ مَنْ یَهْدِیکُمْ فِی ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَنْ یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ أَإِلهٌ مَعَ اللَّهِ تَعَالَى اللَّهُ عَمَّا یُشْرِکُونَ. أَمْ مَنْ یَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ یُعِیدُهُ وَمَنْ یَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ أَإِلَهٌ مَعَ اللَّهِ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ*: (آیا الله بهتر است یا آن چه [با او] شریک می گردانند؟ یا آن کس که آسمان ها و زمین را خلق کرد و براى شما آبى از آسمان فرود آورد، پس به وسیله ی آن، باغ هاى خرّم و باطراوت رویانیدیم. کار شما نبود که درختانش را برویانید. آیا معبودى با الله هست؟ [نه،] بلکه آنان قومى منحرف اند. یا آن کس که زمین را قرارگاهى ساخت و در آن رودها پدید آورد و براى آن، کوه‌ها را [مانند لنگر] قرار داد، و میان دو دریا برزخى گذاشت؟ آیا معبودى با الله هست؟ بلکه بیشترشان نمى‌دانند. یا [کیست] آن که درمانده را چون وى الله متعال را بخواند، اجابت مى‌کند، و گرفتارى را برطرف مى‌گرداند، و شما را جانشینان این زمین قرار مى‌دهد؟ آیا معبودى با الله هست؟ چه کم پند مى‌پذیرید. یا آن کس که شما را در تاریکی هاى خشکى و دریا راه مى‌نماید و آن کس که بادها[ى باران زا] را پیشاپیش رحمتش بشارت گر مى‌فرستد؟ آیا معبودى با الله هست؟ معبود برحق برتر [و بزرگتر] است از آن چه [با او ] شریک مى‌گردانند. یا آن کس که خلق را آغاز مى‌کند و سپس آن را باز مى‌آورد، و آن کس که از آسمان و زمین به شما روزى مى‌دهد؟ آیا معبودى با الله هست؟ بگو: «اگر راست مى‌گویید، برهان خویش را بیاورید) .
آیاتِ فوق دلالت واضحی بر ردّ مشرکین دارد؛ آنان که در کنار الله ﻷ دیگری را هم عبادت می کنند و او را در عبادت یگانه نمی دانند. بسیار روشن و واضح است که پرستش شایسته و سزاوار الله متعال است. چرا که تنها آفریدگار و روزی رسان اوست. اوست که ضرر را از مردم دور نموده و خیرشان را می-خواهد. غیرِ الله هر کس که می خواهد باشد، اختیار هیچ کاری را ندارد. حال اگر این جریان برای همگان روشن شده است، جواب این سوال، *أإله مع الله*: آیا با الله معبودی[دیگر] هست؟، برای هر انسانی معلوم و مشخص است و آن: *قُل هاتوا بُرهانَکم إن کُنتُم صادِقی*: (بگو دلیل خویش را ارائه دهید اگر راست گویانید).
الله می فرماید: *قُلْ أَرَأَیْتُمْ شُرَکَاءَکُمُ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُونِی مَاذَا خَلَقُوا مِنَ الأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْکٌ فِی السَّمَاوَاتِ أَمْ آَتَیْنَاهُمْ کِتَابًا فَهُمْ عَلَى بَیِّنَهٍ مِنْهُ بَلْ إِنْ یَعِدُ الظَّالِمُونَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا إِلا غُرُورًا*: (بگو: به من خبر دهید از شریکان خودتان که به جاى الله مى‌خوانید؛ به من نشان دهید که چه چیزى از زمین را آفریده‌اند؟ یا آنان در [کار] آسمان ها هم کارى داشته‌اند؟ یا به ایشان کتابى داده‌ایم که دلیلى بر [حقّانیّت] خود از آن دارند؟ [نه،] بلکه ستم کاران جز فریب به یکدیگر وعده نمى‌دهند) . از روش های قرآن که دلالت بر این جریان دارد، استناد به اقرار مشرکین نسبت به توحید ربوبیّت می باشد و اعتراف آنان به آفرینش بندگان توسط الله ﻷ، دلالت بر توحید الوهیت دارد؛ و الوهیت یعنی وجوبِ یکتا دانستن الله أ در عبادت. الله ـ می فرماید: *وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ لَیَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأَیْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِیَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِی بِرَحْمَهٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ*: (و اگر از آنها بپرسى: «چه کسى آسمان ها و زمین را خلق کرده؟» قطعاً خواهند گفت: «الله.» بگو: «[هان] چه تصور مى‌کنید، اگر الله بخواهد صدمه‌اى به من برساند؛ آیا آن چه را به جاى الله مى‌خوانید، مى‌توانند صدمه ی او را برطرف کنند؛ یا اگر او رحمتى براى من اراده کند آیا آن ها مى‌توانند رحمتش را بازدارند؟» بگو: «معبود بر حق مرا بس است. اهل توکّل تنها بر او توکّل مى‌کنند) . یکی دیگر از روش های قرآن در ارائه ی دلیل، دادن ضرب المثل های عقلی است که دلالت دارد، میان شریک قرار دادن کسی دیگر با الله أ و میان خالص کردن عبادت برای او فرق وجود دارد. می خواهد به طور حسّی آن گونه که عقل ها درک آن را دارند، روشن کند که میان مؤمن و موحد با کافر و مشرک، فرق بسیار است. معبود برحق چنین گوید: *ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلا رَجُلا فِیهِ شُرَکَاءُ مُتَشَاکِسُونَ وَرَجُلا سَلَمًا لِرَجُلٍ هَلْ یَسْتَوِیَانِ مَثَلا الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لا یَعْلَمُونَ*: (الله مثَلى زده است: مردى است که چند خواجه ی ناسازگار در [مالکیّت] او شرکت دارند و مردى است که تنها فرمان بر یک مرد است. آیا این دو در مثَل یکسان اند؟ سپاس الله را. [نه،] بلکه بیشترشان نمى‌دانند) . هم چنین فرق میان آفریدگار و آفریده شده را بیان می دارد. و در پی آن می گوید فقط اوّلی است که تنها استحقاق عبادت را دارد. و بر دوّمی واجب است که الله ـ را پرستش نماید.
در قرآن می خوانیم: *أَفَمَنْ یَخْلُقُ کَمَنْ لا یَخْلُقُ أَفَلا تَذَکَّرُون*: (آیا ذاتی که می آفریند همانند کسی است که نمی آفریند؟ آیا پند نمی گیرید؟
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین