سبک و روش قرآن در این زمینه متعدد و گوناگون است. یکی این که عقلاً ممکن نیست برای جهان هستی بیش از یک معبود یافت شود. چرا که وجود چند شریک در گردش آفرینش و رسیدگی به کارها و نیاز های آن، منجر به ویرانی و تباهی جهان هستی می شود.
این شریک پذیری با کمال الوهیت و ربوبیت منافات دارد: قرآن کریم می گوید: *مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَمَا کَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَهٍ إِذًا لَذَهَبَ کُلُّ إِلَهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلا بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ*: (الله فرزندى اختیار نکرده و با او معبودى نیست، و اگر جز این بود، قطعاً هر معبودی آن چه را آفریده باخود مى‌برد، و حتماً بعضى از آنان بر بعضى دیگر برتری مى‌جستند. منزه است الله از آن چه وصف مى‌کنند) . آیه ای دیگر گوید: * قُلْ لَوْ کَانَ مَعَهُ آَلِهَهٌ کَمَا یَقُولُونَ إِذًا لابْتَغَوْا إِلَى ذِی الْعَرْشِ سَبِیلا. سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا یَقُولُونَ عُلُوًّا کَبِیرًا*: (بگو: اگر با او الهی بود، در آن صورت حتماً در صدد جستن راهى به سوى صاحب عرش، برمى‌آمدند. او منزّه است و از آن چه مى‌گویند بسى والاتر است) . و نیز در قرآن می خوانیم: *لَوْ کَانَ فِیهِمَا آَلِهَهٌ إِلا اللَّهُ لَفَسَدَتَا*: (اگر در آن دو [زمین و آسمان] جز الله، معبودانى وجود داشت، قطعاً [زمین و آسمان] تباه مى‌شد) . از دیگر ادله ی قرآنی این است که مخلوقات، غیر از الله یگانه، آفریدگاری دیگر ندارند. پس چگونه می شود در پرستش، کسی دیگر را با او همسان و شریک کرد؟! الله می فرماید: *أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَکَاءَ خَلَقُوا کَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَیْهِمْ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ*: (یا براى الله شریکانى پنداشته‌اند که مانند آفرینش او آفریده‌اند و در نتیجه، [این دو] آفرینش بر آنان مشتبه شده است؟ بگو: الله آفریننده هر چیزى است، و اوست یگانه و قهار).
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین