فایده و ثمرات ایمان به الله تعالی

• بنده به وسیله آن سعادت دنیا و آخرت را بدست می‌آورد بلکه سعادت هر دو دنیا بر ایمان به الله متوقف است پس بنده بر حسب محافظتش از ایمان به ربوبیت، الوهیت و اسماء و صفات پروردگار متعال به خوشبختی و سعادت می‌رسد.
• ایمان بنده به ربوبیت و اسماء و صفات پروردگار بزرگترین سبب ترس و خشیت از اوست و تحقق بخش طاعت و عبادتش می‌باشد پس هنگامی که بنده پروردگارش را شناخت به او نزدیک می‌شود و از او می‌ترسد و برای عبادت او درخواست و طلب می‌کند و از معصیت و مخالفت او دوری می‌جوید.
• بنده به وسیله آن به اطمینان قلب می‌رسد و وجودش آرامش می‌یابد و فکرش آرام می‌شود و در دنیا و آخرت به امنیت و هدایت می‌رسد. الله تعالی می‌فرماید: ﴿ٱلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَتَطۡمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِکۡرِ ٱللَّهِۗ أَلَا بِذِکۡرِ ٱللَّهِ تَطۡمَئِنُّ ٱلۡقُلُوبُ ٢٨﴾ [الرعد: ۲۸]. «کسانی که ایمان آوردند و قلبشان به ذکر و یاد خداوند آرام است. آگاه باشید که تنها با یاد خداوند ده‌ها مطمئن می‌شوند».
• رسیدن به پاداش آخرت متوقف بر ایمان به خداوند و درستی آن است. پس با آماده کردن و تحقق بخشیدن به لوازم آن بنده به ثواب و پاداش آخرت می‌رسد و داخل بهشتی می‌شود که پهنای آن به اندازه آسمان و زمین است و در آن نعمت‌هایی است که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و نه به قلب کسی خطور کرده است و از آتش و عذاب شدید آن نجات می‌یابد. و بزرگتر از همه این‌ها به رضایت پروردگار سبحان می‌رسد چنانکه هرگز بر او خشمگین نمی‌شود و در روز قیامت با نگاه کردن به صورت خداوند کریم متلذذ می‌گردند و از فلاکت و بدبختی و فتنه گمراه کنندگان می‌رهد.
• ایمان به الله تعالی باعث اصلاح اعمال و قبول شدن آن می‌گردد. چیزی که نبودش اعمال را به صاحبش برمی گرداند هرچند زیاد و متنوع باشد. الله تعالی می‌فرماید: ﴿وَمَن یَکۡفُرۡ بِٱلۡإِیمَٰنِ فَقَدۡ حَبِطَ عَمَلُهُۥ وَهُوَ فِی ٱلۡأٓخِرَهِ مِنَ ٱلۡخَٰسِرِینَ ۵﴾ [المائده: ۵]. «هرکس به ایمان کافر شود اعمالش نابود می‌شوند و در آخرت از زیانمندان است» و می‌فرماید: ﴿وَمَنۡ أَرَادَ ٱلۡأٓخِرَهَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعۡیَهَا وَهُوَ مُؤۡمِنٞ فَأُوْلَٰٓئِکَ کَانَ سَعۡیُهُم مَّشۡکُورٗا ١٩﴾ [الإسراء: ۱۹]. «هرکس آخرت را می‌خواهد و برای آن سعی و تلاش می‌نماید درصورت داشتن ایمان سعی و تلاششان مورد حق شناسی واقع می‌شود».
• ایمان صحیح به خداوند صاحبش را بر ملتزم بودن به حق و تبعیت از علم و عمل می‌کشاند و بنده آمادگی کامل بدست می‌آورد تا پند و اندرزهای سودمند و عبرتهای مؤثر فرا گیرد و باعث سلامت فطرت، هدف نیکو، مبادرت به کارهای خیر و دوری از محرمات و منکرات و رسیدن به اخلاق پسندیده و خصلت‌های کریمانه و آداب و روش‌های سودمند گردد.
• ایمان به خداوند پناهگاه مؤمنان در تمام آنچه برای آن‌ها از بدی و نارحتی، امنیت و ترس، اطاعت و معصیت و غیر آن از اموری که به ناچار برای هرکسی از آنان پیش می‌آید، می‌باشد. پس در هنگام خوشحالی و سرور به سوی ایمان به الله پناه می‌برد و خداوند را حمد می‌کند و بر آن شکر می‌گوید و نعمت او را در آنچه دوست دارد بکار می‌برد. در هنگام نارحتی و سختی به سوی ایمان به الله پناهنده می‌شود و با ایمانشان به او متوسل می‌شوند و آنچه از ثواب و پاداش است بر او مترتب می‌گردد. و در هنگام ترس و نارحتی به سوی ایمان به الله می‌روند قلبشان مطمئن می‌شود و ایمانشان زیاد می‌گردد و بر تعظیم پروردگارشان مطمئن هستند و در هنگام طاعت و توفیق انجام اعمال صالح به سوی ایمان به الله می‌روند و به نعمت‌های او بر ایشان اعتراف می‌نمایند و بر تکمیل کردن آن حریص هستند و از خداوند ثبات بر آن و توفیق قبولی آن را مسئلت می‌نمایند. و در هنگام افتادن در گناه و معاصی به سوی ایمان به الله پناه می‌برند و به توبه کردن از آن مبادرت می‌نمایند و از شر و ضررهایش رهایی می‌یابند. پس مؤمنان در تمام تغییرات و تصرفاتشان به سوی ایمان به خداوند یکتا پناهنده می‌شوند.
• شناخت خداوند به وسیله نام‌ها و صفاتش موجب محبت خداوند در قلب‌ها می‌گردد زیرا نام‌ها و صفات خداوند از هر جهت کامل می‌باشند و نفس‌های بشری بر دوست داشتن فضیلت و کمال سرشته شده‌اند. لذا هنگامی که محبت خداوند در قلب‌ها تحقق یافت جوارح و اعضا به انجام عمل کشیده می‌شوند و حکمتی که خداوند بندگان را به خاطر آن که عبادت است، خلق نمود تحقق می‌یابد.
• علم به نام‌ها و صفات خداوند باعث یقین پیدا کردن به اینکه خداوند به تنهایی در نیازهای بندگان تصرف دارد و اینکه برای او شریکی نیست، می‌شود و این باعث محقق شدن صدق و راستی و توکل بر خداوند در به دست آوردن مصالح و منافع دینی و دنیوی می‌گردد که در آن رستگاری و کامیابی بنده را به دنبال دارد. هرکس بر خداوند توکل کند خداوند به تنهایی برای او کافی است.

اساس داشتن هر معلومی شمردن نام‌های نیکوی پروردگار و شناختن آن است چون تمامی معلومات غیر از خداوند متعال، یا مخلوق یا امر او هستند که آن یا علم به بودنها یا اطلاع از شریعت اوست و نام‌های نیکو مصدر خلق و امرند دو چیزی که بهم مرتبط می‌باشند لذا هرکس نام‌های پروردگار را همانگونه که شایسته یک مخلوق است شمارش نماید همه علوم را برشمرده است.