عقیده تقیه و فضایل آن در نزد شیعه

و معنای تقیه در نزد شیعه عبارتست از دروغ محض، یا نفاق آشکار چنان‌که از روایت‌ها‌شان بر می‌آید.

و اینک تعدادی از روایت‌های آنها، در باب فضلیت تقیه و عقیده شیعه درباره آن، از خود کتاب‌های معتبر آنها ذکر می‌شود:

کلینی از ابن عمیراعجمی نقل کرد:‌ ابوعبدالله  علیه السلام به من گفت: «ای ابوعمر،  دین در تقیه است، و کسی که تقیه ندارد، دین ندارد، و تقیه در همه چیز است جز در شراب، و مسح بر دو خف»[۱].

و همچنین کلینی نقل کرده: «ابو جعفر  علیه السلام گفته است: تقیه دین من، و دین پدران من است، و کسی که تقیه ندارد، ایمان ندارد»[۲].

و نیز کلینی نقل کرده: ابوعبدالله گفته است: مواظب دینتان باشید، و با تقیه آن را بپوشانید، چون کسی که تقیه ندارد، ایمان ندارد»[۳].

و نیز کلینی نقل می‌کند: ابوعبدالله در تفسیر این آیه:

﴿وَلَا تَسۡتَوِی ٱلۡحَسَنَهُ وَلَا ٱلسَّیِّئَهُ﴾ [فصلت: ۳۴].

گفته است: حسنه: یعنی تقیه، و سیئه یعنی: منتشر کردن، و این آیه:

«ادفع بالتی هی احسن السیئه ( (التی هی احسن)» یعنی: تقیه[۴].

و کلینی از واسطی نقل کرده:‌ که ابو عبدالله  علیه السلام گفته است: کسی در زمینه تقیه، به تقیه اصحاب کهف نرسیده است. زیرا آنها در مراسم‌ها و اعیاد شرکت می‌کردند، و زنارها را بخود می‌بستند، به همین خاطر الله تعالی پاداش آنها را دو بار داد.) همه اینها در اصول کافی، باب تقیه، وجود دارند.

[۱]– اصول کافی ص ۴۸۲٫

[۲]– مرجع سابق ص ۴۸۴٫

[۳]–  مرجع سابق ص ۴۸۳٫

[۴]– مرجع سابق ص ۴۸۲٫