وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
ﺁﯾﺎﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺸﯿﺖ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ، ﺫﮐﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺁﯾﺎﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺭﺿﺎ، ﺑﻪ
ﻗﺮﺍﺭ ﺯﯾﺮ ﺍﺳﺖ :
« ﻭَﺍﻟﻠّﻪُ ﻻَ ﯾُﺤِﺐُّ ﺍﻟﻔَﺴَﺎﺩَ » ( ﺑﻘﺮﻩ ۲۰۵:) : « ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ
ﻧﺪﺍﺭﺩ ».
« ﻭَﻟَﺎ ﯾَﺮْﺿَﯽ ﻟِﻌِﺒَﺎﺩِﻩِ ﺍﻟْﮑُﻔْﺮَ » ( ﺯﻣﺮ ۷: ) : « ﻭ ﮐﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﺩ ».
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﮎ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺯﺷﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﯿﺮﻩ
ﻧﻬﯽ ﻧﻤﻮﺩ، ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ : « ﮐُﻞُّ ﺫَﻟِﮏَ ﮐَﺎﻥَ ﺳَﯿٍّﺌُﻪُ ﻋِﻨْﺪَ ﺭَﺑِّﮏَ ﻣَﮑْﺮُﻭﻫًﺎ » ( ﺍﺳﺮﺍﺀ ۳۸:) :
« ﺯﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ » .
ﺩﺭ « ﺻﺤﯿﺢ » ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ( ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ) ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : « ﺇﻥّ
ﺍﻟﻠﻪ ﮐﺮﻩ ﻟﮑﻢ ﺛﻼﺛﺎً : ﻗﯿﻞ ﻭﻗﺎﻝ، ﻭﮐﺜﺮﺓ ﺍﻟﺴّﺆﺍﻝ، ﻭﺇﺿﺎﻋﺔ ﺍﻟﻤﺎﻝ » . ﺑﺨﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ
ﻫﺎﯼ : ۱۴۷۷ ،۲۴۰۸ ،۵۹۷۵ ،۶۴۷۳ ،۷۲۹۲ ؛ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ : .۱۵۹۳
ﯾﻌﻨﯽ : «ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ﺳﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ : ﻗﯿﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ، ﺯﯾﺎﺩ
ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩﻥ، ﻭ ﺿﺎﯾﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪﻥ ﻣﺎﻝ » .
ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ( ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ : « ﺇﻥّ ﺍﻟﻠﻪ
ﯾﺤﺐّ ﺃﻥ ﯾﺆﺧﺬ ﺑﺮُﺧَﺼﻪ، ﮐﻤﺎ ﯾﮑﺮﻩ ﺃﻥ ﺗﺆﺗﯽ ﻣﻌﺼﯿﺘُﻪ »
ﯾﻌﻨﯽ : «ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺧﺼﺘﻬﺎﯾﺶ ﻋﻤﻞ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ
ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﯿﺮﺩ ». ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﻣﺴﻠﻢ
ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﺑﻦ ﺣﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ : ۲۷۴۲ ،۳۵۶۸ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻗﺘﯿﺒﻪ ﺑﻦ ﺳﻌﯿﺪ ﺍﺯ
ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﯾﺰ .
ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ : ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍ، ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻭ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ
ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ : ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ
ﻓﺮﻗﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻃﺮﯾﻘﻪ ﻭ ﻣﻨﻬﺞ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﻭ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻧﺪ .
ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ: ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ
ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ :
ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ :
ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ . ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺫﺍﺗﺎً ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ
ﺁﻥ، ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ . ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ، ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ .
ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ
ﺟﻬﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺫﺍﺗﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺫﺍﺕ ﺧﺪﺍ، ﻣﮑﺮﻭﻩ ﻭ
ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩﺵ، ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ
ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ . ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ :
-۱ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﮑﺮﻭﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ .
-۲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍ.
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﻓﺎﺕ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﺽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺭﺑﻂ
ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺑﺪﺑﻮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻔﺎﯼ ﺍﻭ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﻋﻀﻮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ
ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﺁﻥ ﻋﻀﻮ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻧﺶ
ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﯽ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺩ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﯽ
ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻫﺪﻑ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ
ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻭ
ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻇﻦ ﺭﺍﺟﺢ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻥ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﻣﺎﻧﺪ، ﺣﺎﻻ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺗﺮﺳﯽ ﺍﺯ
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ
ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺳﺒﺐ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ
ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﻫﯿﭻ ﻣﻨﺎﻓﺎﺗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ :
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪ . ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻫﺎﺳﺖ . ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ
ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ .
ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺋﻤﺎً ﺗﻼﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻼﻑ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ
ﺭﺍﺿﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﺩ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮﺩ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ
ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺷﻮﺩ . ﭘﺲ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺟﻬﺖ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ
ﻣﺘﻀﺎﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺧﺒﯿﺚ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ
ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ، ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪ . ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﺮ ﺷﺮّ ﻭ ﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺫﺍﺕ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﺁﻥ ﺫﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ
ﺷﺮﯾﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﻫﺮ ﺧﯿﺮ ﻭ ﻧﯿﮑﯽ ﺍﺳﺖ . ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺧﺪﺍﺋﯽ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﯾﻨﻨﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ
ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ، ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻣﺮﮒ، ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ، ﻧﯿﮏ ﻭ ﺯﺷﺖ، ﻭ
ﺧﯿﺮ ﻭ ﺷّﺮ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .
« ﻭَﺍﻟﻠّﻪُ ﻻَ ﯾُﺤِﺐُّ ﺍﻟﻔَﺴَﺎﺩَ » ( ﺑﻘﺮﻩ ۲۰۵:) : « ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ
ﻧﺪﺍﺭﺩ ».
« ﻭَﻟَﺎ ﯾَﺮْﺿَﯽ ﻟِﻌِﺒَﺎﺩِﻩِ ﺍﻟْﮑُﻔْﺮَ » ( ﺯﻣﺮ ۷: ) : « ﻭ ﮐﻔﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﺩ ».
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﮎ ﻭ ﻇﻠﻢ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺯﺷﺖ ﻭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﯿﺮﻩ
ﻧﻬﯽ ﻧﻤﻮﺩ، ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ : « ﮐُﻞُّ ﺫَﻟِﮏَ ﮐَﺎﻥَ ﺳَﯿٍّﺌُﻪُ ﻋِﻨْﺪَ ﺭَﺑِّﮏَ ﻣَﮑْﺮُﻭﻫًﺎ » ( ﺍﺳﺮﺍﺀ ۳۸:) :
« ﺯﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺰﺩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺕ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ » .
ﺩﺭ « ﺻﺤﯿﺢ » ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ( ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ) ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : « ﺇﻥّ
ﺍﻟﻠﻪ ﮐﺮﻩ ﻟﮑﻢ ﺛﻼﺛﺎً : ﻗﯿﻞ ﻭﻗﺎﻝ، ﻭﮐﺜﺮﺓ ﺍﻟﺴّﺆﺍﻝ، ﻭﺇﺿﺎﻋﺔ ﺍﻟﻤﺎﻝ » . ﺑﺨﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ
ﻫﺎﯼ : ۱۴۷۷ ،۲۴۰۸ ،۵۹۷۵ ،۶۴۷۳ ،۷۲۹۲ ؛ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ : .۱۵۹۳
ﯾﻌﻨﯽ : «ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ﺳﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ : ﻗﯿﻞ ﻭ ﻗﺎﻝ، ﺯﯾﺎﺩ
ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩﻥ، ﻭ ﺿﺎﯾﻊ ﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪﻥ ﻣﺎﻝ » .
ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻨﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ( ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭﺳﻠﻢ ) ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ : « ﺇﻥّ ﺍﻟﻠﻪ
ﯾﺤﺐّ ﺃﻥ ﯾﺆﺧﺬ ﺑﺮُﺧَﺼﻪ، ﮐﻤﺎ ﯾﮑﺮﻩ ﺃﻥ ﺗﺆﺗﯽ ﻣﻌﺼﯿﺘُﻪ »
ﯾﻌﻨﯽ : «ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺧﺼﺘﻬﺎﯾﺶ ﻋﻤﻞ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ
ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﯿﺮﺩ ». ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﻣﺴﻠﻢ
ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﺑﻦ ﺣﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ : ۲۷۴۲ ،۳۵۶۸ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻗﺘﯿﺒﻪ ﺑﻦ ﺳﻌﯿﺪ ﺍﺯ
ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﺰﯾﺰ .
ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ : ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪﺍ، ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ؟ ﻭ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ
ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ : ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ
ﻓﺮﻗﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻃﺮﯾﻘﻪ ﻭ ﻣﻨﻬﺞ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﻭ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻧﺪ .
ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ: ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ
ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ :
ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ :
ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ . ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺫﺍﺗﺎً ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ
ﺁﻥ، ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ . ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ، ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ .
ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﺯ
ﺟﻬﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺫﺍﺗﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﺫﺍﺕ ﺧﺪﺍ، ﻣﮑﺮﻭﻩ ﻭ
ﻧﺎﭘﺴﻨﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩﺵ، ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ
ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ . ﭘﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ :
-۱ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﮑﺮﻭﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ .
-۲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍ.
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﻓﺎﺕ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﺽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺭﺑﻂ
ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺑﺪﺑﻮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻔﺎﯼ ﺍﻭ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﻋﻀﻮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ
ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﺁﻥ ﻋﻀﻮ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻧﺶ
ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﯽ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺩ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﯽ
ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻫﺪﻑ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ
ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻭ
ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻇﻦ ﺭﺍﺟﺢ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻥ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ
ﻣﺎﻧﺪ، ﺣﺎﻻ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﯼ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺗﺮﺳﯽ ﺍﺯ
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ
ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻏﯿﺮ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺳﺒﺐ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ
ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﻫﯿﭻ ﻣﻨﺎﻓﺎﺗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ :
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪ . ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﻩ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻫﺎﺳﺖ . ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻘﺎﻭﺕ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ
ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ .
ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺋﻤﺎً ﺗﻼﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻼﻑ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ
ﺭﺍﺿﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﺩ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮﺩ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﻭ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ
ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺷﻮﺩ . ﭘﺲ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺟﻬﺖ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ
ﻣﺘﻀﺎﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺧﺒﯿﺚ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ
ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ، ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪ . ﻣﻮﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﺮ ﺷﺮّ ﻭ ﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺫﺍﺕ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ. ﺁﻥ ﺫﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﭘﺎﮐﯿﺰﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ
ﺷﺮﯾﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﻫﺮ ﺧﯿﺮ ﻭ ﻧﯿﮑﯽ ﺍﺳﺖ . ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺧﺪﺍﺋﯽ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﯾﻨﻨﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺭ
ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ، ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻣﺮﮒ، ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ، ﻧﯿﮏ ﻭ ﺯﺷﺖ، ﻭ
ﺧﯿﺮ ﻭ ﺷّﺮ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .