عقیده اهانت به مادران ایمانداران، همسران پیامبر صلی الله علیه و سلم

محمد باقر مجلسی در کتاب فارسی حق‌الیقین می‌گوید: «اعتقاد ما این است که از بت‌های چهارگانه یعنی ابوبکر و عمر و عثمان و معاویه، و زنان چهارگانه یعنی عایشه و حفصه، و هند، و ام‌حکم و از جمیع اشیاع و اتباع ایشان بیزاری جویند و این‌که ایشان بدترین خلق خدایند. و آنکه اقرار به خدا و رسول و ائمه تمام وکمال نمی‌شود مگر به بیزار از دشمنان ‌ایشان»[۱].

و این در توهین به عایشه و حفصه و دیگر زنان پیامبر  صلی الله علیه و سلم واضح است. این در حالی است که خداوند میفرماید:

﴿ٱلنَّبِیُّ أَوۡلَىٰ بِٱلۡمُؤۡمِنِینَ مِنۡ أَنفُسِهِمۡۖ وَأَزۡوَٰجُهُۥٓ أُمَّهَٰتُهُمۡۗ وَأُوْلُواْ ٱلۡأَرۡحَامِ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلَىٰ بِبَعۡضٖ فِی کِتَٰبِ ٱللَّهِ﴾ [الأحزاب: ۶].

و محمدباقر مجلسی در کتاب فارسی «حیاه‌القلوب» می‌گوید: «ابن‌بابویه در ـ علل‌الشرایع ـ روایت می‌کند که امام محمد باقر گفته است: چون امام مهدی ظاهر شود، عایشه را زنده خواهد ساخت، و به‌عنوان انتقام فاطمه، او را حد خواهد زد»[۲].

واقعاً این منتهای وقاحت و بی‌ادبی نسبت به عایشه صدیقه و محبوبه رسول خدا  صلی الله علیه و سلم می‌باشد. ما نمی‌دانیم که با چه بیانی در ارتباط با این دروغگویی‌های آنان داد سخن سر دهیم و آن را توضیح دهیم، ولی آنها را به‌دست خداوند ﻷ می‌سپاریم تا خود برای حبیبش حضرت محمد، از آنها انتقام بگیرد.

و شیخ آنها مقبول احمد، در ترجمه و تفسیری از معانی قرآن می‌گوید:‌ «فرمانده سپاه‌های بصره یعنی عایشه در جنگ جمل، مرتکب فاحشه روشنی شده است بر طبق این آیه…»[۳].

و احمد‌بن ابی‌طالب طبرسی در جزء اول، ص ۲۴۰ کتاب احتجاج می‌گوید: «علی‌ به عایشه ام‌المؤمنین گفت‌: به‌خدا، به‌نظر من او باید طلاق داده شود. پیامبر  صلی الله علیه و سلم به علی علیه السلام فرمود: «ای علی، شأن زنان من بعد از من، به دست تو خواهد بود.» یعنی علی (نعوذبالله) حق دارد که بعد از پیامبر  صلی الله علیه و سلم هر یک از زنان پاکدامن و پاک سیرت را که بخواهد، می‌تواند طلاق دهد.

شیعه این روایت‌های توهین‌آمیز را فقط به این خاطر سرهم کرده‌اند که خاصتاً از ارزش و جایگاه ولای حضرت عایشه صدیقه و سایر زنان پیامبر  صلی الله علیه و سلم بکاهند. در حالی‌که خداوند در قرآن مجید، در حالی‌که پیامبرش را درباره زنانش مورد خطاب قرار می‌دهد، آنها را می‌ستاید:

﴿لَّا یَحِلُّ لَکَ ٱلنِّسَآءُ مِنۢ بَعۡدُ وَلَآ أَن تَبَدَّلَ بِهِنَّ مِنۡ أَزۡوَٰجٖ وَلَوۡ أَعۡجَبَکَ حُسۡنُهُنَّ إِلَّا مَا مَلَکَتۡ یَمِینُکَۗ وَکَانَ ٱللَّهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیۡءٖ رَّقِیبٗا۵٢﴾ [الأحزاب: ۵۲].

«و بعد از این [موارد پیش گفته‏] زنان براى تو حلال نیستند. و نه [حلال است‏] آنکه زنانى دیگر جایگزین آنها کنى. و هر چند زیبایى آنان تو را به شگفت آرد مگر آنچه ملک یمینت شود. و خداوند بر همه چیز نگهبان است».

و الله تعالی فرموده:

﴿ٱلنَّبِیُّ أَوۡلَىٰ بِٱلۡمُؤۡمِنِینَ مِنۡ أَنفُسِهِمۡۖ وَأَزۡوَٰجُهُۥٓ أُمَّهَٰتُهُمۡۗ وَأُوْلُواْ ٱلۡأَرۡحَامِ بَعۡضُهُمۡ أَوۡلَىٰ بِبَعۡضٖ فِی کِتَٰبِ ٱللَّهِ﴾ [الأحزاب: ۶].

«پیامبر نسبت به مؤمنان از نفس خودشان هم سزاوارتر است و زنانش مادران آنها می‌باشند».

﴿یَٰنِسَآءَ ٱلنَّبِیِّ لَسۡتُنَّ کَأَحَدٖ مِّنَ ٱلنِّسَآءِ﴾ [الأحزاب: ۳۲].

«ای زنان پیامبر شما مانند هیچ یک از زنان دیگر نیستید».

و همچنین درمورد حق آنها فرموده است:

﴿إِنَّمَا یُرِیدُ ٱللَّهُ لِیُذۡهِبَ عَنکُمُ ٱلرِّجۡسَ أَهۡلَ ٱلۡبَیۡتِ وَیُطَهِّرَکُمۡ تَطۡهِیرٗا﴾ [الأحزاب: ۳۳].

«الله تعالی صرفاً می‌خواهد که رجس و پلیدی را از شما اهل بیت بزداید، و بکلی شما را پاک سازد».

و بخصوص در ارتباط با حضرت عایشه آیاتی از سوره نور نازل شد که طهارت و عفت و پاکدامنی او را به اثبات رساندند.

و صراحتاً خداوند اذعان داشته که تهمت‌زنندگان به او، از دسته منافقان می‌باشند. الله تعالی در آخر این آیات میفرماید:

﴿یَعِظُکُمُ ٱللَّهُ أَن تَعُودُواْ لِمِثۡلِهِۦٓ أَبَدًا إِن کُنتُم مُّؤۡمِنِینَ ١٧﴾ [النور: ۱۷].

خداوند به شما اندرز مى‏دهد که اگر مؤمن هستید، هرگز به انجام چنین افترائاتی باز نگردید،«و چنین تهمت‌هایی نزنید».

 شما می‌بینید که شوهری هرگز اجازه نمی‌دهد به هیچ‌شکلی با ناموس و آبرویش بازی ‌شود و شاید انسانی شجاع و با شهامت ذلت و خواری خود را تحمل کند اما هرگز نمی‌تواند طعنه زدن و بی‌آبرو کردن خانواده‌اش را شاهد باشد و آن را تحمل نماید. با این حال، چگونه این شیعیان به خود جرأت می‌دهند. و بدون هیچ‌گونه شرم و حیایی از خدا و بندگانش، نسبت به همسران پیامبر  صلی الله علیه و سلم توهین و بدگویی نمایند؟!.

[۱]– حق الیقین , به زبان فارسی, محمد باقر مجلسی, ص ۵۱۹٫

[۲]– مرجع سابق, ص ۳۷۸، حیات القلوب ج ۲ ص ۸۵۴٫

[۳]– ترجمه قرآن به زبان اردو, سوره احزاب, مقبول احمد, ص ۸۴۰