صحابه در قرآن

( الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللَّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّار)★(رَّبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِیًا یُنَادِی لِلْإِیمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّکُمْ فَآمَنَّا ۚ رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَکَفِّرْ عَنَّا سَیِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَار)★(فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّی لَا أُضِیعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِّنکُم مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثَىٰ ۖ بَعْضُکُم مِّن بَعْضٍ ۖ فَالَّذِینَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِن دِیَارِهِمْ وَأُوذُوا فِی سَبِیلِی وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِّنْ عِندِ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ).
{۱۹۱-۱۹۳-۱۹۵ ال عمران}.

ترجمه:
کسانی که خدا را در حال ایستاده و نشسته، و بر پهلوی خویش (آرمیده) یاد می کنند، و در آفرینش آسمانها و زمین می اندیشند، (و می گویند:) پروردگارا اینها را بیهوده نیافریده ای، منزهّی تو! پس ما را از عذاب آتش (دوزخ) نگاه دار.
پروردگارا! ما شنیدیم که ندا دهنده ای به ایمان فرا می خواند، که:« به پروردگار خود ایمان بیاورید» پس ایمان آوردیم، پروردگارا! پس گناهان ما را ببخش، و بدیهای ما را بپوشان، و ما را با نیکان بمیران.
پس پروردگارشان دعای آنان را اجابت کرد . ( و فرمود:) من عمل هیچ عمل کننده ای از شما را، زن باشد یا مرد؛ تباه و ضایع نمی کنم، برخی از برخی دیگرید ( و همنوعید). پس،کسانی که هجرت کردند و از خانه های خود رانده شدند،ودر راه من آزار دیدند وجنگیدند وکشته شدند, قطعاٌ گناهانشان را می بخشم و آنان را به باغهای ( بهشتی) که از زیر( درختان) آن نهرها جاری است، در می آورم. ( این) پاداشی است از جانب خدا، و پاداش نیکو تنها نزد خداست.

الله تعالی در این ایات میفرماید اصحاب جلیل القدر پیامبر ص چنان مومن بودند که درهر حالت به یاد خدا بودند چه نشسته و چه ایستاده و چه خوابیده هرگز از یاد خدا غافل نمیشدند و در ایمانشان هرگز نقص و کوتاهی نیامد و چنان از اتش دوزخ گریزان بودند که حتی با این همه خدمت به دین و عبادت مخلصانه باز هم از جهنم غافل نمیشدند و دعا میکردند که خدایا مارا گرفتار اتش نکن.
ایا این افرادی که اینقدر به یاد خدا بودند و از اتش جهنم پناه می طلبیدند که ذکران بارها در قران امده یکباره از یاد خدا و عذابش غافل شدند؟ (کدام ادم عاقل این را قبول میکند).

در ایه بعدی الله تعالی میفرماید من دعایشان را قبول و اجابت کردم و دعایشان همان دعایی است که در ایات ذکر شده و در کل دعایشان نجات از جهنم و ورود به بهشت بود پس خدا دعایشان را قبول کرد و انهارا وارد بهشت کرد.

الله تعالی میگوید من دعای صحابه را که نجات از اتش جهنم بود قبول کردم(یعنی انها بهشتی اند).
اما خرافه سرایان ضد دین میگویند نه خیر انها همه جهنمی بودند و کافر به جز سه یا پنج نفر.
به نظر شما قرآن راست میگوید یا دشمنان قرآن.