محبّت: میل کردن قلب به سوی چیزی و انس یافتن و خوشحال شدن به آن است، یعنی محبّت کلمهی توحید و آنچه بر آن دلالت میکند.
و ضد محبّت، کراهیت و متنفر بودن: و آن دوری قلب و نفرت و نگرانی است.
دلیل محبّت: قول الله تعالی است:
﴿وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ ۖ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَلَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِینَوَمِنَ النَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّهِ أَندَادًا یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ ۖ وَالَّذِینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِّلَّهِ ۗ وَلَوْ یَرَى الَّذِینَ ظَلَمُوا إِذْ یَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّهَ لِلَّهِ جَمِیعًا وَأَنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعَذَابِ﴾ [البقره: ۱۶۵]
«و برخی مردم همتایانی غیر از الله میگیرند و آنها را چون الله دوست میدارند ولی آنانی که ایمان آوردهاند الله را بیش از هرچیز دیگری دوست میدارند و اگر ظالمان آن عذاب را مشاهده میکردند که هنگام (رستاخیز) میبینند و (در مییافتند) که تمام قدرت یکسره به دست الله است و الله سخت کیفر است».
و از سنّت: آنچه در صحیحین از انس رضی الله عنه ثابت است که میگوید: پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمود: «سه چیز است که در هر کسی باشد شیرینی ایمان را میچشد: اینکه الله و رسولش از هرکسی غیرشان نزد او محبوبتر باشند و اینکه انسانی را فقط به خاطر الله دوست بدارد و اینکه بازگشتش به کفر پس از آنکه الله او را از آن نجات داد، برایش ناخوشایند باشد همچنانکه از افتادن در آتش متنفر است».