شرح هفتاد و سه فرقه (۴)

امام ابن تیمیه رحمه الله

اصل سخن رافضیها این است که رسول الله صلی الله علیه و سلم به وسیله نص صریح علی را امام و جانشین خویش قرار داده تا بعد از وی هیچ عذری باقی نماند و او امامی معصوم است و هرکس مخالف او باشد کافر است و مهاجرین و انصار نص صریح فرموده رسول الله صلی الله علیه و سلم را پنهان داشته و کتمان کردند و به امام معصوم کافر شدند و به دنبال هواهای خویش افتاده و دین را تبدیل نمودند و شریعت را تغییر دادند و ظلم کرده و تجاوز نمودند بلکه جز چند نفر معدودی همگی کافر شدند و آن تعداد نیز به شمارش کمتر از بیست نفر می باشند. آنگاه می گویند: ابوبکر و عمر و امثال آنها همیشه منافق بوده اند و گاه گفته اند آنها اول ایمان آورده بعداً کافر شده اند و بیشتر رافضیها مخالفان سخن خویش را تکفیر و خود را مؤمن می دانند. زمینهای اسلامی که عقاید آنها در آنجا مسلط و ظاهر نیست را سرزمین ارتداد و دار الکفر می نامند و آن مکانها را بدتر از مناطق مشرکین و نصارا می دانند به همین خاطر یهود و نصارا و مشرکین را بر بعضی از جمهور مسلمین حمایت می کنند چنانکه در دوستیشان با کافران مشرک، یهودیان و نصارا بر علیه جمهور مسلمانان این امر شناخته شده است.
در میان آنها اساس زنادقه و نفاق چون قرامطه و باطنیها و امثال ایشان ظهور یافتند، بدون شک آنها دورترین گروهها از کتاب و سنت هستند و به همین سبب نزد عموم مسلمانان آنها مشهور به مخالفت سنت هستند لذا در مقابل اهل سنت رافضه را می بینند و هرگاه یکی از آنها می گوید من سنی هستم معنایش این است که رافضی نیستم.
بدون شک آنها از خوارج بدترند. خوارج در آغاز اسلام شمشیری بر علیه جماعت مسلمانان بودند ولی دوستی و موالات کافران از شمشیرهای خوارج خطرناکتر و بزرگتر می باشد. قرامطه و اسماعیلیه و امثال آنها که دشمن اهل جماعتند منتسب به آنها می باشند. در تاریخ، خوارج معروف به صدق و راستی و رافضیها معروف به دروغ و کذبند. خوارج از اسلام خارج شدند ولی آنها اسلام را دور انداختند.
قدریه محض به درجات بسیار از اینها بهترند و به کتاب و سنت نزدیکتر می باشند ولی معتزله و دیگر شاخه های قدریه که جهمیه نیز جزو اینها می باشند گاهاً مخالفان خویش را تکفیر و خون مسلمانان را مباح می دانند. مرجئه از جمله این گروههای بدعی مغلظه نمی باشد بلکه بعضی از گروههای اهل فقه و عبادت نیز اعتقادات آنها را دارند آنها از اهل سنت محسوب می شوند مگر کسانی از آنها که بسیار در این عقاید غلیظ فرو رفته باشند. و به خاطر اینکه جماعتی از افراد مشهور پیروی شده به ارجاء و تفضیل نسبت داده شده اند امامان مشهور اهل سنت چون سفیان ثوری در نکوهش مرجئه مفضله و تنفر از مقالاتشان سخن رانده اند چنانکه گفته است: هرکس علی را بر شیخین- ابوبکر و عمر- ترجیح دهد از شأن و منزلت مهاجرین و انصار کاسته است و فکر نمی کنم چنین فردی عملی از او به سوی خدا صعود نماید. و این را زمانی گفت که به او گفتند: بعضی از ائمه کوفه علی را مقدم می دارند و همینطور سخن ایوب سختیانی که گفت: هرکس علی را بر عثمان ترجیح دهد از شأن و منزلت مهاجرین و انصار کاسته است. و این را زمانی گفت که مقالاتی از بعضی ائمه کوفه به او رسید. هر چند روایت است که ایشان از این سخن برگشت. و همینطور ثوری، مالک، شافعی و دیگران نیز در نکوهش مرجئه سخن رانده اند آنگاه که بعضی از مشهورین به ارجاء نسبت داده شدند.