سلسله خانواده ی خوشبخت – پیوند عاطفی میان زن و شوهر

پیوند عاطفی کلید خوشبختی هر خانواده ای است. معمولاً ارتباط اولیه میان زن و شوهر با گرمایی سرشار از اندیشه های پاک و احساسات زیبا آغاز می شود. سپس با گذشت زمان این علاقه و ارتباط به سردی می گردایده و به خاکستری فاقد نور و گرما تبدیل شود. این یکی از خطرناک ترین مشکلاتی است که زندگی زناشویی را تهدید کرده  و پایه های بنای زندگی مشترک ایشان را دچار شکاف و رخنه می کند. بانوی خانه باید تمام تلاش خود را بکار ببندد تا بر این مشکل فایق آید، تا ارتباط و علاقه ی وی با شوهرش ارتباطی پیوسته بوده و عشقی زنده و پویا داشته باشد.
برای شروع معلاجه ی این مشکل بایستی هرکدام از طرفین به وظایف خویش در برابر دیگری توجه کرده و ممکن است اهمال درباره ی این موضوع باعث بروز مشکلات شود. گرچه زندگی زناشویی تنها در همین حد متوقف نشده و ارتباطی انسانی است و نه ماشینی. بنابراین رشته ی عاطفی میان آن ها ریسمانی محکم است که رکنی اساسی از زندگی مشترک آن دو را تشکیل می دهد.

مهر و عاطفه یک نوع پیوند دوطرفه بین زن و شوهر می باشد. در این شرایط شوهر می کوشد تا همسرش بتواند عشق وی را احساس نموده و زن نیز باید سعی نماید تا پاسخ این احساست زیبا را داده و مهر و محبت و صداقت و وفایش خویش به او را هردم آشکار سازد. باید دانست که مهر و عاطفه ی صادقانه دارای چنان تاثیر جادویی بر زندگی زناشویی است که دشورای ها را آسان و خانه ی کوچک را به بهشتی تبدیل می کند که زن و شوهر و فرزندان شان در آن خوشبختی و شادکامی را تجربه می نمایند. یک زن هوشیار شیوه های خاص برقراری ارتباط های عاطفی و مهرورزی را به خوبی می داند و البته گفتار نرم و زیبا آسان ترین این شیوه ها می باشد.
بنابراین یک زن دانا زنی است که شوهر وی از عشق و محبتش نسبت به خود آگاه بوده و شوهرش در نظر وی دارای شأن و بزرگی باشد و از آغازین روزهای زندگی مشترکشان او را به گفتار خوش عادت دهد و بداند که گفتار خوش چون خونی در رگ های زندگی زناشویی به آن زندگی و استحکام می بخشد و خیر و خوشبختی را برایشان به ارمغان می آورد. عشق احساس و شعوری است که گفتار زیبا، احترام متقابل و تبادل سخن از عشق و دوستی آن را می پالاید. شرم و حیای زن نبایستی مانع از تبادل کلمات شیرین و احساسات نرم و لطیف با شوهرش گردد. مرد نیز باید همسرش را در این زمینه با گفتن سخنان پرمهر و عطوفت و ابراز احساسات صادقانه ی خویش در مورد وی همراهی نموده و یاری دهد. زوجین باید بگذارند تا میدان عشق و دوستی میان آن ها گسترده و هر دو در آن بتازند و از هم پیشی بگیرند، و این همه به امید خوشبختی هرچه بیش تر در زندگی این جهانی و به هوای رسیدن به پاداشی نیکو از جانب خداوند متعال در جهان دیگر سهلو  لذت بخش به نظر می رسد.

بالاتر از این مسائل توجه به این نکته است که زودرنجی و حساسیت زن ممکن است روابط وی را با همسرش تباه سازد. بنابراین باید بکوشد تا بتواند از لغزش های شوهرش چشم پوشی نموده و با این کار در چشمان او قدر و منزلت والایی را پیدا کند و حتی او را وادار به خودداری از تکرار اشتباهش در آینده نماید.
همچنین زن باید آگاه باشد که در زمانی زندگی می کند که انواع فتنه ها در آن شایع شده و زنان روبند شرم و حجب ا از روی ها برکنده هرکدام در آراستن و تزیین خویش تمام توان خود را به کار بسته اند… مردان در بیرون از منزل چشمشان به این زن ها افتاده و در دل آرزو می کند که کاش زن وی زیباتر از آنان بود تا می توانست نیاز خویش را بصورت حلال برآورده و خدا را از خود خوشنود سازد. برای همین هم زن باید بکوشد تا شوهرش او را جز در پوششی پاک،باز، خوشبو، زیبا و خوب نبیند تا نیاز وی را کفایت نموده و او را در کام بردن هرچه بهتر از وی کمک کند.
در این بین شگفت آور حال و وضع برخی زنان است که همه ی سعی خود را در آرایش و زیبایی خود موقع بیرون رفتن و برای کوچه و خیابان به کار می گیرند ولی نصف این مقدار اهتمام یا حتی یک چهارم آن را برای منزل و هنگامی که نزد شوهرانشان هستند صرف نمی کنند… در اسلام هیچ معنی ندارد که زن خود را نزد شوهرش پوشانده و زیبایی هایش را پنهان بدارد و درعوض در هر بامداد و شامگاه بیرون منزل از زیباییش را آشکار سازد.
بنابراین بهتر است زن مسلمان تا جاییکه در توان دارد خود را برای شوهرش بیاراید. از پیامبر صلى الله علیه و سلم پرسیدند: کدام دسته از زنان بهترند؟ آن حضرت پیامبر صلى الله علیه و سلم فرمود: (التی تسره إذا نظر إلیها..) یعنی: «آنکه نگاه به او ترا شادمان سازد …» [ابوداود و ابن ماجه] در این بین برخی موارد حائز اهمیت فراوان وجود دارند که بسیاری از زنان از آن غافل می مانند و می پندارند که تنها کلام زیبا و ارتباط درست همان خوشبختی است و بس… حال آنکه چنین نیست و وجود خانه ای تمییز و مرتب و آرام نیز برای استراحت و آسایش شوهر پس از کار روزانه اش و همچنین سفره ی غذایی که با مهارت و سلیقه آماده و فراهم شده باشد لازم است و از جمله مسائل مورد توجه شوهر بوده و سهل انگاری در به انجام رسانیدن آن می تواند به یکی از مشکلات و تنش های خانواده بیانجامد.

شایسته است که زن به رابطه ی خود با خانواده ی شوهرش به عنوان رابطه ای بین خود و همسرش بنگرد؛ درنتیجه ارتباط درست با آنان مساوی است با ارتباط نیک وی با شوهرش، در این حالت زن به خوبی از آن ها پذیرایی کرده و این کارش را نزدیکی بیش تر به شوهرش می داند… همچنین شوهرش را ترغیب کند تا دوستان و برادرانش را برای خوردن غذایی که با خوشحالی و سرور آماده ساخته است، دعوت کند… انگار با زبان حال به شوهرش می گوید: من دوستان ترا دوست و دشمنانت را دشمن می دارم.
همینطور مهم تر از این ها، زن باید در دشواری های زندگی یار و یاور شوهرش باشد و در کنارش باشد و در روزهای سخت، رنج و درد او را تسکین دهد. بانوی خانه می تواند از سیره ی سلف صالح الگو بگیرد. به عنوان نمونه، از حضرت انس رضی الله عنه روایت شده است که: یکی از پسران ابوطلحه بیمار شده و فوت کرد، درحالیکه ابوطلحه بیرون منزل بود و از مرگ فرزندش خبر نداشت. وقتی همسرش فهمید که پسرش فوت کرده است، چیزی را آماده کرده و او را در جایی در کنج خانه پنهان نمود. زمانیکه ابوطلحه بازگشت پرسید: پسرمان حالش چطور است؟ همسرش پاسخ داد: از همیشه آرام تر است و امیدوارم که اکنون در راحتی باشد.
با این حرف ابوطلحه گمان کرد که پسرش بهبود یافته است. بعد همسرش برای او شام آورد و پس از شام نیز با وی همبستر شده و نزدیکی نمودند. صبح روز بعد که ابوطلحه غسل نمود و می خواست بیرون برود، همسرش او را از مرگ پسرشان باخبر ساخت. ابوطلحه نماز صبح را با پیامبر صلى الله علیه و سلم گزارد و مسأله را برای وی تعریف کرد. پیامبر صلى الله علیه و سلم فرمود: (لعله أن یبارک الله لکما فی لیلتکما) یعنی: «باشد که در امشب تان برای شما برکتی حاصل شده باشد.» خداوند به آنان پسری عطا نمود که خود صاحب نه فرزند گردید و همه ی آن ها قرآن می خواندند و آن را حفظ داشتند. [بخاری]

بهتر است که زن در اوقات مناسب با شوهرش به گفتگو نشسته و از وضع و حال وی و مسائل روزمره اش باخبر گردد. این کار او را به شوهرش نزدیک تر کرده و اهمیت و ارزش وی را برایش ملموس می سازد. از حضرت عایشه رضی الله عنها نقل شده که تعریف می کند: {کان رسول الله صلى الله علیه وسلم إذا صلى رکعتی الفجر (یعنی: سنه الفجر)، فإذا کنتُ مستیقظه حدثنی، وإلا اضطجع حتى یؤذَّن بالصلاه (أی تقام). } _ یعنی: «وقتی پیامبر صلی الله علیه و سلم دو رکعت سنت نماز صبح را می گزارد، چنانچه من بیدار می بودم با من سخن می گفت، درغیر اینصورت به پهلو می خوابید تا  اقامه ی نماز صبح گفته شود.» [متفق علیه]