امام مالک می گوید: «بدترین قوم اهل بدعت هستند؛ به آنها سلام نمی کنیم».[۱]
ابراهیم بن حارث عبادی درحالی که امام احمد بن حنبل سخنان وی را می شنید، گفت: «اگر کسی اهل بدعت باشد، به او سلام نمی کنیم و بر او نماز (جنازه) نمی خوانیم. ابوعبدالله گفت: خداوند تو را حفظ کند ای ابواسحاق و خداوند بهترین پاداش را به تو بدهد».[۲]
و شاطبی رحمه الله در ضمن بیان احکام اهل بدعت می گوید: «…۲- ترک و دوری از آنها و سلام نکردن و سخن نگفتن با آنها؛ آنچه پیش تر از اقوال سلف در ترک و دوری از کسانی گذشت که به بدعت آلوده شدند، در این زمینه کفایت می کند».[۳]
و شیخ ابن عثیمین رحمه الله سلام نکردن به اهل بدعت را یکی از راه های دوری و ترک آنها می شمارد. چنانکه می گوید: «منظور از ترک اهل بدعت، دوری از آنها و ترک محبت و موالات و دوستی و سلام کردن به آنها و دیدار و عیادت آنان می باشد».[۴]
[۱] -بغوی، شرح السنه: ۱/۲۲۹ سیوطی، الامر بالاتباع والنهی عن الابتداع، ص: ۸۳
[۲] – الخلال: ۱/۴۹۳-۴۹۴
[۳] – اعتصام: ۱/۱۷۵
[۴] – شرح لمعه الاعتقاد: ص: ۱۱۰