رهایی از رنج و مصیبت

در مسند و دیگر منابع حدیثی از عبدالله بن مسعود رضی الله عنه نقل شده که پیامبر صلى الله علیه و سلم فرمودند:
«هر کس به نگرانی و رنجی مبتلا شود و بگوید:

«اَللَّهُمَّ إِنِّیْ عَبْدُکَ وَابْنُ عَبْدِکَ وَابْنُ أَمَتِکَ، نَاصِیتَى بِیَدِکَ، مَاضٍ فِیَّ حُکْمُکَ،
عَدْلٌ فِیَّ قَضَاؤُکَ، أَسْأّلَکَ بِکُلِّ اسْمٍ هُوَ لَکَ، سَمَّیْتَ بِهِ نَفْسَکَ، أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِی کِتَابِکَ، أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَداً مِنْ خَلْقِکَ، أَؤِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِی عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ، أَنْ تَجْعَلُ الْقرآنَ رَبیعَ قَلْبِی وَنُورَ صَدْری وَجَلاءَ حُزْنِی وَذَهَابَ هَمِّی»،

«پروردگارا! من بنده توام و فرزند بنده و کنیز تو هستم،

پیشانی من در دست توست، فرمان تو در حق من نافذ است،

قضای تو در حق من عین عدالت است.
الهی! من از تو به وسیله‌ی هر اسمی که خود را با آن نامیده‌ای یا در کتابت نازل کرده‌ای یا به یکی از مخلوقات تعلیم داده‌ای یا آن را نزد خود در علم غیب محفوظ فرموده‌ای،
مسیٔلت می‌نمایم که قرآن را بهار دلم و نور سینه‌ام و برطرف‌کننده غم و اندوهم قرار دهی».

هر کس چنین بگوید، خداوند غم و نگرانی او را برطرف می‌سازد و به جای آن، راحتی و خوشی نصیب او می‌کند.

(المسند ۱/۳۹۱، علامه البانی سلسله الصحیحه شماره ۱۹۹).