وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
دعا دروازۀ مناجات و لذّتهای آن را برای بنده می‌گشاید
گاهی اوقات بنده برای مناجات با پروردگار و بیان نیازهایش اقدام میکند و در حالت دعا و درخواست، محبّت و معرفت الهی و خواری و خشوع و اظهار تضرّع و زاری در برابر او در دلش قرار می‌گیرد، به حدّی که نیازش را فراموش میکند و آنچه برایش حاصل شده، بهتر و محبوب‌تر از نیازش است و دوست دارد که این حالت ادامه یابد و آن را بیشتر از نیازش می‌پسندد و این شادی و خوشحالی بیشتر از خوشحالی برآورده‌شدن نیازش است اگر در همان حالت بمیرد.[۱]
[۱]– نک: مدارج السّالکین، ابن قیّم، ج ۲، ص ۲۲۹٫