وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
از آن‌جا که خلافت انسان بسته به شرطی خاص است، و آن شرط، پایبندی به طاعت آفریدگار و صاحب امر و نهی، امرش را به امید ثواب جامه‌ی عمل می‌پوشاند و از نهیش به سبب ترس از مجازات اجتناب می‌ورزد، و تمام این کارها را در دایره‌ی احترام، محبت و تعظیم انجام می‌دهند؛ لذا قضیه‌ی خلافت انسان در زمین همان قضیه‌ی عبادت او برای الله جل جلاله است که بر بندگان مسلط است. الله جل جلاله فرموده است: ﴿وَمَا خَلَقۡتُ ٱلۡجِنَّ وَٱلۡإِنسَ إِلَّا لِیَعۡبُدُونِ۵۶﴾ [الذاریات: ۵۶]:
یعنی: «و جن و انس را جز برای این‌که مرا بپرستند نیافریدیم».
ابن تیمیه رحمه الله می‌گوید: «پس (الله متعال) در هر زمان به همان روشی که در آن زمان امر کرده است، عبادت می‌شود»[۱].
ابن کثیر : گوید: «آیه به این معناست که الله جل جلاله بندگان را آفریده است تا بدون شریک قرار دادن، او را یگانه بپرستند؛ لذا کسی که او را اطاعت کند، به بهترین نحو پاداشش خواهد داد؛ و هر کس نافرمانی‌اش کند، به بدترین روش عذابش می‌کند»[۲].
[۱]– قاعده جلیله فی التوسل و الوسیله ص ۴۱.
[۲]– مختصر تفسیر ابن کثیر ج ۳ ص ۳۸۷.