حفظ محیط زیست در اسلام

عنایتی که قرآن مجید به طبیعت دارد انکار ناپذیر است و این دراسامی سوره ها ی قرآن مانند شمس ، لیل ، تین وبسیاری از اسامی سور دیگر و نیز در آیات مختلف مشهود است.که در ذیل به ذکر چند آیه می پردازیم.
« هُوَ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الأْرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکُمْ فِیها » (هود / ۶۱)
یعنى: خداوند شما را از زمین پدید آورد و آبادى آن را به شما واگذاشت.
یکی از استنباطهایی که از این آیه شریفه می توان کرد این است که محافظت ، آبادی و تمیز نگه داشتن این زمین پاک وظیفه ما انسانهاست.و واضح است هر عملی که منجر به تخریب و آلودگی زمین شود ناجائز است.
در قرآن کریم در بسیارى موارد، واژه «صلاح» در مقابل «فساد» آمده است. خداوند در قرآن کریم مى‏فرمایند:
«وَ لا تُفْسِدُوا فِی الأْرْضِ بَعْدَ إِصْلاحِها…) عراف / ۵۶)
یعنى: و در زمین پس از اصلاح آن فساد نکنید.
فساد داراى مفهومى بسیار وسیع و گسترده  است و شامل هرگونه نابسامانى، ویران‏گرى، انحراف و ظلم مى‏گردد. بدون شک، تخریب، نابودى و آلوده‏ سازى محیط زیست یکى از مصادیق مهم رفتارهاى فسادانگیز در زمین است.
رسول اکرم (ص) می فرمایند « خیرالناس انفعهم » یعنی بهترین مردم کسی است که بیشترین فایده را به مردم برساند. حال اگر این موضوع را برعکس کنیم یعنی اگر کسی به مردم ضرر رسانید از بدترین مردم می شود وچقدر ضرر بزرگی است تخریب محیط زیست و آلوده کردن آن که خودش یک نوع حق الناس می باشد.
بنابراین، انسانها در عین این که حق استفاده از محیط زیست را دارا هستند، باید برای دیگران نیز این حق را قائل باشند؛ به این معنى که، با سوء استفاده از حق خود، حق دیگران را در بهره ‏مندى از محیط زیست سالم، پایمال نکنند که این گناهی بزرگ است .