علی خامنهای در کتاب «مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان» به این واقعیت اشاره کرده و مینویسد:
«یکی از حربههای کوبندهای که دستگاه استعمار بر ضد این جمعیت (علمای هند) بهکار میبرد، متهم ساختن آنان به وهابیگری بود …
این تهمت در همان اوایل یعنی در دوران حیات عرفان (شهید سید احمدعرفان ) به ثمر رسیده بود و انگلیسیها و سیکها توانسته بودند بدان وسیله بعضی از افراد بیاطلاع و مسلمان را وادار به خیانت کرده و بر او بشورانند و با این تدبیر او و مرید و همکارش، شاه اسماعیل شهید را در سال ۱۸۳۱ از بین ببرند
و در دوران پس از انقلاب، سال ۱۸۵۷میلادی هم که پیروان (عرفان) سرسختانه با انگلیسها میجنگیدند این تهمت بهصورت سلاح قاطعی در اختیار انگلیسیها بود که در هر فرصت مناسب از آن استفاده میکردند.
و از جمله؛ ُعلمایی را که در امور سیاسی دخالت ورزیده و مردم را به مبارزه با انگلیس دعوت مینمودند، در نظر عوام منفور میساختند و تا کنون این حربه، همچنان باقی است و نقش شیطانی خود را که همان ایجاد فاصله میان قشرهای وسیع مسلمین است، ایفا میکند».
(کتاب «مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان» ص ۳۵ ـ ۳۶ چاپ تیرماه سال ۱۳۴۷).