حدیث: به بنده‌ام بنگرید و ببینید که چگونه اذان می‌گوید و نماز می‌خواند و از من می‌ترسد

نسائی، باب: [الأذان لِمَنْ یُصَلِّی وَحْدَهُ]

۱۲- «عَنْ عُقْبَهَ بْنِ عَامِرٍ رضی الله عنه قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم یَقُولُ: یَعْجَبُ رَبُّکَ مِنْ رَاعِی غَنَمٍ، فِی رَأْسِ شَظِیَّهِ الْجَبَلِ، یُؤَذِّنُ بِالصَّلَاهِ وَیُصَلِّی، فَیَقُولُ اللَّهُ جل جلاله: انْظُرُوا إِلَى عَبْدِی هَذَا، یُؤَذِّنُ وَیُقِیمُ الصَّلَاهَ، یَخَافُ مِنِّی، قَدْ غَفَرْتُ لِعَبْدِی، وَأَدْخَلْتُهُ الْجَنَّهَ».

12. «عقبه بن عامر رضی الله عنه می‌گوید: از پیامبرصلی الله علیه و سلم شنیدم که می‌فرمود: پروردگارت خوشحال می‌شود از [کار] چوپانی که در قله‌ی کوه، برای ادای نماز اذان می‌گوید و نماز می‌خواند، خداوند متعال [خطاب به فرشتگان] می‌فرماید: به این بنده‌ام بنگرید [و ببینید که چگونه] اذان می‌گوید و نماز می‌خواند، او از من می‌ترسد، پس به پاس این بندگی او را بخشیدم و وارد بهشت کردم».