صحابه رضی الله عنهم زمانی که در حکم مسئلهای به یکدیگر رجوع میکردند و از حکم آن از یکدیگر سئوال میکردند، به خاطر این بوده که آن صحابی، معرفت و فهم بیشتری نسبت به روایات اسناد و راویان احادیث داشته است و هیچگاه چنین رجوعی به خاطر تقلید از رأی و نظر آن صحابی نبوده است؛ بلکه زمانی که دلیل حکم حادثهای برایش دشوار میگشت و پیدا کردن حکم آن حادثه برایش مشکل و دشوار میشد، در این صورت به رأی و نظر همدیگر رجوع میکردند، اما هیچگاه به طور قطعی به آن فتوا نمیدادند، مگر بعد از مشورت و تبادلنظر. بدین خاطر آنان رأی و نظر فردی که مخالف رأی و نظر جمعی بود، زشت میپنداشتند تا جایی که ابوعبیده سلمانی به علی بن ابی طالب رضی الله عنه گفت: رأی و نظر تو همراه جماعت در نزد من بهتر از رأی و نظر فردی توست.([۱])
([۱]) شوکانی، القول المفید فی ادله الاجتهاد و التقلید، ۱/۲۷-۲۸٫