از نگاه علمای عقیده منظور از خَلَف کسانی است که پس از سه نسل درخشان تاریخ اسلام ظهور کردند و عقاید آنها با پلیدیهای علم کلام یونان و فلاسفه متکبر آلوده نشده بود. کسانی که راه و روش سلف خود را رها کرده و آنرا نادیده گرفته و راه اهل هوی و بدعت را در پیش گرفتند، چه اقوالش موجب کفر می شد یا تفسیق، یکسان بود.
راه و روش بدعتگزارانی مانند جهمیه، معتزله، اشعریه، رافضه، خوارج و… کسانی که نصوص قرآن کریم و سنت نبوی و نیز اجماع امت بیانگر ذم و نکوهش راه و روش اعتقادی آنها می باشد.