تعریف اهل سنت و الجماعت

سنت در لغت از سَنَّ سِنُّ و لَسُنُّ سَنَّاً، فهو مسنونٌ، مشتق شده است. و سنّ الامر: یعنی آن روش را مقررکرد. و سنت یعنی راه و سیرت، خواه این راه و روش پسندیده باشد و خواه ناپسند باشد، چنان که پیامبر صلی الله علیه و سلم می‌فرماید: «لتقبعنّ سنن من کان قبلکم بشراً بشیرٍ وذراعاً بذراع»^[۱]. «شما از سنّت‌های کسانی که قبل از شما بوده‌اند وجب به وجب پیروی می‌کنید». یعنی از راه و روش آنان در دین و دنیا پیروی می‌کنید.

و می‌فرماید: «هر کسی در اسلام سنت نیکویی بنا نهد به او پاداش آن می‌رسد و هر کسی بعد از او به آن عمل کند نیز به او (بنیان‌گذار سنت) پاداش می‌رسد، بدون آن که از پاداش‌هایشان چیزی کاسته شود، و هر کسی در اسلام سنّتی بد اساس گذارد گناهش بر اوست و همچنین گناه کسانی که بعد از او به آن عمل کنند بر او خواهد بود، بدون آن که از گناهان آن‌ها چیزی کاسته شود».

یعنی سیرت و روشی را تاسیس نماید.

پس هر کسی کاری را آغاز کند و گروهی بعد از او به آن عمل کنند، گفته می‌شود او آن را سنّت قرار داده است.

[۱]– بخاری و مسلم.