تایید یک نفر برای شخص، کافی است

عَنْ أَبِی بَکْرَهَ قَالَ: أَثْنَى رَجُلٌ عَلَى رَجُلٍ عِنْدَ النَّبِیِّ ، فَقَالَ: «وَیْلَکَ قَطَعْتَ عُنُقَ صَاحِبِکَ، قَطَعْتَ عُنُقَ صَاحِبِکَ» مِرَارًا ثُمَّ قَالَ: «مَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَادِحًا أَخَاهُ لا مَحَالَهَ فَلْیَقُلْ: أَحْسِبُ فُلانًا وَاللَّهُ حَسِیبُهُ، وَلا أُزَکِّی عَلَى اللَّهِ أَحَدًا، أَحْسِبُهُ کَذَا وَکَذَا إِنْ کَانَ یَعْلَمُ ذَلِکَ مِنْهُ».

(بخارى:۲۶۶۲)

ترجمه:

ابوبکر رضی اللّٰه عنه می گوید: شخصی، یکی از دوستانش را نزد رسول خدا  تعریف و تمجید نمود. رسول الله  چندین بار فرمود: «وای برتو، گردن دوستت را شکستی. گردن دوستت را شکستی». بعد از آن فرمود: «اگر قرار است حتماً کسی را تعریف و تمجید کنید، چنین بگویید: گمان من درباره فلانی، چنین است و خداوند، حالش را بهتر می داند و من کسی را تزکیه نمی کنم. البته در صورتی می تواند اوصاف فرد را بیان نماید که آن اوصاف، در او وجود داشته باشند».