شیخ الاسلام می گوید: «پس این دو حدیث مرسل، از این دو طریق مختلف بر ثبوت حدیث دلالت میکنند، به خصوص که فردی که حدیث را به صورت مرسل روایت کرده به آن استناده کرده است و حدیث نزد او ثابت است، گر چه حدیث به صورت مسند از طریق دیگری ثابت نباشد و حال آن که این حدیث به صورت مسند قبلاً روایت گردید.
(از علی بن حسین) یعنی فرزند علی بن ابی طالب معروف به «زین العابدین رحمه الله» با فضیلتترین اهل بیت از میان تابعین و عالمترین آنها بود.
زهری میگوید: هیچ قریشی بهتر از او ندیدم. وی در سال ۹۳ هـ.ق در گذشت[۱]. و پدرش حسین (ریحانه) نوهی پیامبر صلی الله علیه و سلم است از پیامبر احادیثی فرا گرفت و در دهم محرم سال ۶۱ هـ.ق در پنجاه و شش سالگی به شهادت رسید[۲].
گفتهاش: (مردی را دید که به فاصله و شکافی که در دیوار بود میآمد و از آن جا وارد میشد و دعا میکرد ایشان آن مرد را نهی کرد …).
این دلالت میکند که رفتن به قبرها و زیارتگاهها به قصد دعا و نماز کنار آن ممنوع است همان طور که قبلاً نیز به آن پرداخته شد. چون این یعنی عید قرار دادن قبور، چنانکه علی بن حسین از حدیث همین را فهمیده بود. از این رو آن مرد را از آمدن به قبر پیامبر صلی الله علیه و سلم برای دعا کردن نزد آن نهی کرد، چه برسد به قبر دیگران.
همچنین حدیث دلالت می کند که اگر فقط به خاطر سلام کردن به قبر پیامبر صلی الله علیه و سلم بیاید بدون اینکه ارادهی آمدن به مسجد را داشته باشد، همان عید گرفتن قبر است که از آن نهی شده است. از این رو وقتی حسن بن حسن، سهیل را کنار قبر دید او را از این کار نهی کرد و حدیث مذکور را برای او بیان واز آن به ممنوعیت کار استدلال نمود و او را امر کرد که وقتی وارد مسجد می شود بر پیامبر صلی الله علیه و سلم سلام کند.
[۱]– نگا: شرح حالش در سیر اعلام النبلاء ۴/۳۸۶٫
[۲]– نگا: شرح حال حسین علیه السلام در سیر اعلام النبلاء ۴/۲۸۰ الإصابه فی تمییز أسماء الصحابه ۲/۷۶٫