بعضی دیگر از اخلاق های پیامبر صلی الله علیه وسلم

بعضی دیگر  از اخلاق های پیامبر صلی الله علیه وسلم

هر فرد آزاد، برده یا کنیزی که نزدشان می­آمد، در برطرف­نمودن نیازش، به او کمک می­کردند.

درشت­خو و سنگدل نبودند و در بازارها فریاد نمی­زدند. پاسخ بدی را با بدی نمی­دادند، بلکه می­بخشیدند و صرف­نظر می­کردند.

یکی از ویژگی­های اخلاقی رسول الله صلی الله علیه وسلم این بود که هر کس را می­دیدند، ابتدا ایشان سلام می­کردند و فردی که برای کاری نزدشان می­آمد، صبر می­کردند تا اینکه کارش تمام شود و خود آن فرد کار خویش را به پایان برد.

اگر کسی دست پیامبر صلی الله علیه وسلم را می­گرفت، تا زمانی که خود آن فرد دستش را رها می­کرد، پیامبرr دست او را می­گرفتند و وقتی با یکی از یارانشان دیدار می­کردند، ایشان شروع به مصافحه نموده، دستش را می­گرفتند و انگشتانش را گرفته و فشار می­دادند.

در اغلب موارد، هنگام نشستن، دو پای خویش را بلند کرده و آن‎ها را با دست می­گرفتند؛ مثل اینکه انسان دو پایش را با پارچه­ای ببندد. محلّ نشستن ایشان از محلّ نشستن صحابه Fتشخیص داده نمی­شد، زیرا هر جا که خالی بود، می­نشستند و هرگز پاهای خویش را در جلوی یارانشان دراز نکردند تا مکان را بر کسی تنگ کنند؛ مگر اینکه محلّ وسیعی می­بود.

هر کس که نزد ایشان می­آمد را گرامی می­داشتند و بسا اوقات لباس خویش را پهن نموده تا فردی که هیچ نوع خویشاوندی و رابطۀ شیرخوارگی با ایشان نداشت، بر روی آن بنشیند.

متکّای خویش را به فردی که نزدشان می­آمد، می­دادند و اگر آن فرد نمی­پذیرفت، آن قدر اصرار می­کردند تا وی قبول می­کرد.

هر کسی که با پیامبرr دوست می­شد، گمان می­کرد که او را از همه بیشتر دوست و گرامی می­دارند و رسول الله صلی الله علیه وسلم به تمامی کسانی که در مجلس ایشان حضور داشتند، به یک اندازه نگاه می­کردند و به سخنانشان گوش داده و با آنان سخن گفته و نیکی و توجّه می­نمودند.

مجلس پیامبرr، مجلس وقار، بردباری، حیا، خوبی و امانتداری بود و در آنجا صدایی بلند نمی­گشت، حرمت­ها شکسته نمی­شد و لغزش­ها تکرار و منتشر نمی­گشت.

شکسته­نشدن حرمت­ها یعنی اینکه آبروی مردم حفظ می­گشت و از آنان به بدی یاد نمی­شد. بنابراین مراد از حرمت­ها، آبرو و اسرار مردم است.

لغزش یعنی سخن یا عمل ناپسندی که به طور ناگهانی و غیرارادی صادر شود و مراد این است که همنشینان رسول الله صلی الله علیه وسلم رازنگهدار بوده و از کار بیهوده پرهیز می­نمودند و اگر کسی از آنان دچار لغزش می‌شد، افراد حاضر در آن جلسه، خبرپراکنی و رسواسازی نمی­کردند.

این صفت یکی از آداب بزرگ و مهم قوم عرب به شمار می­رود، چنانکه ودّاک بن ثمیل؛ یکی از شاعران حماسه­سرا می­گوید:

وَأَحْلامُ عَادٍ لا یَخَافُ جَلِیسُهُمْ ***** إِذَا نَطَقَ الْعَوْرَاءَ غَرْبُ لِسَانِ

«و عاقلان قوم عاد که همنشین‎شان ترسی ندارد اگر فردی که سخنش نامفهوم و پیچیده است، سخن ناپسندی بر زبان آورد [چون می­دانند که آنان رازنگهدارند».