ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻏﯿﺮ از ﺧﺪا ﻣﻮﺟﻮد دﯾﮕﺮی از درون آﻧﺎن آﮔﺎ ه اﺳ ﺖ و ﻧﯿﺎت ﻗﻠﺒﯽﺷﺎ ن را ﻣﯽ داﻧﺪ و ﺑﻪ او ﻣﺘﻮّﺳﻞ ﺷﺪ ه و او را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و از او اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ و ﯾﺎر ی ﻣﯽﻃﻠﺒﻨﺪ، در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺻﻔﺎت و وﯾﮋﮔﯽﻫﺎ ی اﻟﻬﯽ را ﺑﻪ آ ن ﻣﻮﺟﻮد داد هاﻧﺪ و او را در اﯾﻦ ﺻﻔﺎت، ﺷﺮﯾﮏ ﺧﺪا ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ.
آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﺮوف و از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺪﯾﻬﯿﺎت اﺳﻼ م اﺳﺖ ، اﯾﻦ اﺳ ﺖ ﮐﻪ ﻃﻠﺐ ﻣﺎ از ﺧﺪا و ﺗﻮّﺟﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪو ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻗﺮآ ن، اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ را ﺑﺎ ﻋﺒﺎدت ﻫﻤﺮاه و ﯾﮑﯽ داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ:
ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ را ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﯿﻢ و ﺗﻨﻬﺎ از ﺗﻮ ﯾﺎری و اﺳﺘﻌﺎﻧﺖ ﻣﯽﻃﻠﺒیم.
ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﮔﺎه ﺳﺆال و ﺗﻘﺎﺿﺎ و ﺧﻮاﻫﺸﯽ داﺷﺘﯿﻢ، ﺗﻨﻬﺎ از او ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ، و ﻫﺮ ﮔﺎه ﻃﻠﺐ ﻣﻌﻮﻧﺖ و ﯾﺎر ی ﮐﺮدﯾﻢ، از او ﻃﻠﺐ ﮐﻨﯿﻢ. آﯾﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺧﻨﺪ ه آور ﻧﯿﺴﺖ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ آﻧﺎ ن ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎ ن از او ﻃﻠ ﺐ ﯾﺎر ی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺘﻮّﺳﻞ ﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﻮﯾﺶ از ﻫﺮ وﺳﯿﻠﻪا ی ﻃﻠﺐ ﮐﺴﺐ ﺧﯿﺮ و دﻓﻊ ﺷﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻮد ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺟﻠﺐ ﺧﯿﺮ ﺧﻮد و دﻓﻊ ﺷﺮ از ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؟!.
اﯾﻦ آﯾﻪ، ﻫﻮﯾ ﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎ ن را در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﯾﺪﮔﺎﻧﺶ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﻪ او ﻣﯽﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎ ه از ﯾﺎد ﻧﺒﺮد ﮐﻪ او ﺟﺰ ﺑﻨﺪ ه ذﻟﯿﻞ و ﻓﻘﯿِﺮ ﻣﺎﻟﮑﯽ ﺑﺰر گ و ﻏﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ. وﻇﯿﻔﻪ او ﮔﺮد نﻧﻬﺎد ن ﺑﯽﭼﻮ ن و ﭼﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﻋﺒﺎدت ﺧﺪاﺳﺖ و ﯾﻘﯿﻦ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻔﻊ و ﺿﺮر ﺟﺰ از ﻧﺎﺣﯿﻪ او ﻧﯿﺴ ﺖ و ﻓﻘ ﻂ او را در ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ.
وﻗﺘﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﺒﺎدت ﺑﺮا ی رّﺑﺎﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ ـ ﮐﻪ ﺣﻤﺪ و ﺳﭙﺎ س ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ اوﺳﺖ ـ ﺑﺎ ﺟﺎ ن اﻧﺴﺎ ن آﻣﯿﺨﺘﻪ ﮔﺮدﯾﺪ، دﯾﮕﺮ ﺣﺎﺟﺎﺗﺶ را ﺟﺰ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﮕﺎه او ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮد و ﻣﺴﮑﻨﺖ و ﻧﯿﺎز و ﺷﮑﺴﺘﻪدلیش را ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﻪ درﮔﺎه او ﻣﺘﻮّﺟﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ .
ﺧﯿﺮ و ﻣﻨﻔﻌﺖ را ﺟﺰ از او ﻧﻤﯽﻃﻠﺒﺪ و در ﺷّﺮ و زﯾﺎن و ﺑﻼﯾﺎ و ﻣﺼﺎﯾﺐ ﻫﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ او ﭘﻨﺎ ه ﻧﻤﯽﺑﺮد و در ی ﺟﺰ دِر او را ﻧﻤﯽﮐﻮﺑﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪوی ﻧﻌﻤﺘﯽ داد ه ﺷﺪ، ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ و آ ن را در ﺟﻬ ﺖ ﮐﺴﺐ رﺿﺎﯾﺖﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮوردﮔﺎر ش ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﯿﺮد، و اﮔﺮ از ﭼﯿﺰ ی ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪ، ﺿﻤﻦ داﺷﺘﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن و ﯾﻘﯿﻦ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﺮوﻣﯿﺘﺶ ﻣﺎﯾﻪ ﺧﯿﺮ دﻧﯿﺎ و آﺧﺮﺗﺶ اﺳﺖ، ﺻﺒﺮ ﻣﯽورزد. اﺻًﻼ ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎﺳ ﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺆﻣﻦ را از ﮐﺎﻓﺮ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻣﯽﮔﺮداﻧد.
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین