ای بندگانم! من ظلم‌کردن را بر خود حرام کردم(۲)

ترمذی، کتاب «صِفَهِ الْقِیَامَهِ»

ترمذی با الفاظی غیر از الفاظ مسلم (حدیث شماره‌ی ۲۶۶) حدیث «یا عبادی» را این چنین روایت کرده است:

۲۶۸- «عَنْ أَبِی ذَرٍّ رضی الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم: یَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى: یَا عِبَادِی! کُلُّکُمْ ضَالٌّ إِلَّا مَنْ هَدَیْتُهُ، فَسَلُونِی الهُدَى أَهْدِکُمْ، وَکُلُّکُمْ فَقِیرٌ إِلَّا مَنْ أَغْنَیْتُهُ، فَسَلُونِی أَرْزُقْکُمْ، وَکُلُّکُمْ مُذْنِبٌ إِلَّا مَنْ عَافَیْتُهُ، فَمَنْ عَلِمَ مِنْکُمْ أَنِّی ذُو قُدْرَهٍ عَلَى المَغْفِرَهِ، فَاسْتَغْفَرَنِی غَفَرْتُ لَهُ، وَلَا أُبَالِی، وَلَوْ أَنَّ أَوَّلَکُمْ وَآخِرَکُمْ وَحَیَّکُمْ وَمَیِّتَکُمْ وَرَطْبَکُمْ وَیَابِسَکُمْ اجْتَمَعُوا عَلَى أَتْقَى قَلْبِ رَجُلٍ مِنْ عِبَادِی، مَا زَادَ ذَلِکَ فِی مُلْکِی جَنَاحَ بَعُوضَهٍ، وَلَوْ أَنَّ أَوَّلَکُمْ وَآخِرَکُمْ وَحَیَّکُمْ وَمَیِّتَکُمْ وَرَطْبَکُمْ وَیَابِسَکُمْ اجْتَمَعُوا عَلَى أَشْقَى قَلْبِ عَبْدٍ مِنْ عِبَادِی، مَا نَقَصَ ذَلِکَ مِنْ مُلْکِی جَنَاحَ بَعُوضَهٍ، وَلَوْ أَنَّ أَوَّلَکُمْ وَآخِرَکُمْ وَحَیَّکُمْ وَمَیِّتَکُمْ وَرَطْبَکُمْ وَیَابِسَکُمْ اجْتَمَعُوا فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ، فَسَأَلَ کُلُّ إِنْسَانٍ مِنْکُمْ مَا بَلَغَتْ أُمْنِیَّتُهُ، فَأَعْطَیْتُ کُلَّ سَائِلٍ مِنْکُمْ مَا سَأَلَ، مَا نَقَصَ ذَلِکَ مِنْ مُلْکِی، إِلَّا کَمَا لَوْ أَنَّ أَحَدَکُمْ مَرَّ بِالبَحْرِ، فَغَمَسَ فِیهِ إِبْرَهً، ثُمَّ رَفَعَهَا إِلَیْهِ، ذَلِکَ بِأَنِّی جَوَادٌ مَاجِدٌ، أَفْعَلُ مَا أُرِیدُ عَطَائِی کَلَامٌ، وَعَذَابِی کَلَامٌ، إِنَّمَا أَمْرِی لِشَیْءٍ إِذَا أَرَدْتُهُ أَنْ أَقُولَ لَهُ: کُنْ، فَیَکُونُ».

268. «از ابوذر رضی الله عنه روایت شده است که گفت: پیامبرصلی الله علیه و سلم فرمودند: خداوند می‌فرماید: ای بندگانم! همه‌ی شما گمراهید، مگر کسی که من او را هدایت دهم، پس از من طلب هدایت کنید، شما را هدایت می‌دهم. همه‌ی شما فقیر و نیازمند هستید، مگر کسی که من او را بی‌نیاز کرده باشم، پس از من طلب رزق و روزی کنید، شما را رزق و روزی می‌دهم. همه‌ی شما مرتکب گناه می‌شوید (گناهکارید) مگر کسی که من او را از گناه عافیت بخشم (از ارتکاب به گناه محفوظ دارم)، پس هرکس از شما چنین معتقد باشد که من می‌توانم گناهان او را ببخشم و از من طلب بخشش کند، او را می‌بخشم و اهمیتی [به نوع یا اندازه‌ی گناه و به شخص گناهکار توبه‌کننده] نمی‌دهم و اگر اولین و آخرین و زنده و مرده و جاندار و بی‌جان شما، بر حالت قلب متقی‌ترین فرد از بندگان من گرد آیید (یعنی همه در بالاترین سطح از تقوا باشید) این، به اندازه‌ی بال پشه‌ای هم به ملک و قدرت من نمی‌افزاید و اگر اولین و آخرین و زنده و مرده و جاندار و بی‌جان شما بر حالت قلب گمراه‌ترین و گناهکارترین فرد از بندگان من گرد آیید (اگر همه در آخرین درجه از فجور باشید) این، به اندازه‌ی بال پشه‌ای هم از ملک و قدرت من نمی‌کاهد و اگر اولین و آخرین و زنده و مرده و جاندار و بی‌جان شما همگی در دشتی پهناور گرد آیید و هرکدام از شما از من، هرچه آرزو دارد بخواهد و من آنچه را که تک تک افراد شما می‌خواهد، به او ببخشم، این از ملک و قدرت من هیچ چیزی کم نمی‌کند، مگر در این حد که یکی از شما در دریایی بگذرد و سوزانی را در آن بیندازد، سپس آن را بالا و بیرون بیاورد (چه مقدار از آب دریا کم می‌شود؟!) این، به خاطر آن است که من بسیار بخشنده و بزرگم و آنچه را که بخواهم، انجام می‌دهم [و تحقق] بخشش و عذاب من تنها به یک «گفتن» است و کار من تنها به این است که هرگاه آن را اراده کنم، به آن بگویم: شو! پس می‌شود».

ترمذی می‌گوید: این حدیث حسن است.