وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
حدیث مشهوری که اکثر محدثین و مؤرخین آن را ذکر کرده اند این است: روی عبدالاعلی بن میمون بن مهران عن ابیه: ان معاویه قال فی مرضه: کنت أوضیء رسول الله -صلی الله علیه وسلم- یوماً فنزع قمیصه وکسانیه وفرقعته وخبأت قلامه أظفاره فی قاروره فاذا مت فاجعلوا القمیص علی جلدی، وامحقوا تلک القلامه واجعلوا فی عینی، فعسی الله أن یرحمنی ببرکتها).[۱]
البته این حدیث را مؤرخان دیگر با اندکی تغییر نقل کرده اند، خلاصه داستان را که برگرفته از تمام آنها است، نقل می کنیم:
امیرمعاویه رضی الله عنه قبل از مرگ به پسرش یزید وصیت میکند و بعد از آن این داستان را برایش تعریف می کند: روزی رسول اکرم صلی الله علیه وسلم ناخن مبارک را می چیدند و موهای خویش را کوتاه می کردند که من آنها را نیز برداشتم و نزد خود نگه داری کردم، برای چنین روزی. ای پسرم! وقتی من مردم، پس از غسل، این تکه پارچه را زیر کفنم، بروی بدنم قرار بده و ناخنها و موها را در دهنم و چشمانم و جای سجده ام بگذار. بلکه خداوند به برکت اینها بر من رحم کند و او آمرزنده و مهربان است.
این خود نشانه عشق و علاقه شدید نسبت به رسول الله صلی الله علیه وسلم می باشد.