چهارم عبادت، زمان و مقدار مشخصی دارد که نباید از آن فراتر رفت. مانند نماز: خداوند می‌فرماید: ﴿إِنَّ ٱلصَّلَوٰهَ کَانَتۡ عَلَى ٱلۡمُؤۡمِنِینَ کِتَٰبٗا مَّوۡقُوتٗا﴾ [النساء: ۱۰۳]. «بی‌گمان نماز بر مؤمنان فرض و دارای اوقات معلوم و معین است».
و یا حج؛ ﴿ٱلۡحَجُّ أَشۡهُرٞ مَّعۡلُومَٰتٞ﴾ [البقره: ۱۹۷]. «حج در ماه‌های معینی انجام می‌پذیرد».
و یا روزه؛﴿شَهۡرُ رَمَضَانَ ٱلَّذِیٓ أُنزِلَ فِیهِ ٱلۡقُرۡءَانُ هُدٗى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَٰتٖ مِّنَ ٱلۡهُدَىٰ وَٱلۡفُرۡقَانِۚ فَمَن شَهِدَ مِنکُمُ ٱلشَّهۡرَ فَلۡیَصُمۡهُ﴾ [البقره: ۱۸۵]. «[آن چند روز معین و اندک] ماه رمضان است که قرآن در آن فرو فرستاده شده است [و آغاز به نزول نموده است و در مدت ۲۳ سال تدریجاً به دست مردم رسیده است] تا مردم را راهنمایی کند و نشانه‌ها و آیات روشنی از ارشاد [به حق و حقیقت] باشد و [میان حق و باطل در همه زمان‌ها] جدائی افکند. پس هر کس از شما [فرارسیدن] این ماه را دریابد، [چه خودش هلال را رؤیت کند و چه با دیدن دیگران فرا رسیدن رمضان ثابت شود] باید که آن را روزه بدارد».
پنجم: عبادت باید فقط بر مبنای محبت خداوند و فرمانبرداری، ترس و امید به او باشد، خداوند تعالی می‌فرماید: ﴿أُوْلَٰٓئِکَ ٱلَّذِینَ یَدۡعُونَ یَبۡتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ ٱلۡوَسِیلَهَ أَیُّهُمۡ أَقۡرَبُ وَیَرۡجُونَ رَحۡمَتَهُۥ وَیَخَافُونَ عَذَابَهُۥٓۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ کَانَ مَحۡذُورٗا۵٧﴾ [الإسراء: ۵۷]. «آن کسانی را که به فریاد می‌خوانند [و خداگونه‌هایشان می‌دانند] آنان که از همه مقرَّبترند [به درگاه یزدان، همچون عیسی و عُزیر و فرشتگان] برای تقرّب به پروردگارشان وسیله می‌جویند [که طاعات و عبادات است] و به رحمت خدا امیدوار و از عذاب او هراسناکند».
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین