عبادتی را که خداوند سبحانه وتعالی معین کرده، دارای اصول و پایه‌های ثابتی است که خلاص‌های از آن آورده می‌شود. نخست: توقیفی است، (به معنای اینکه در آن مجال اظهارنظر وجود ندارد.) بلکه شرع کننده آن باید فقط خداوند سبحانه وتعالی باشد. هم‌چنان که به پیامبرش فرموده است: ﴿فَٱسۡتَقِمۡ کَمَآ أُمِرۡتَ وَمَن تَابَ مَعَکَ وَلَا تَطۡغَوۡاْ﴾ [هود: ۱۱۲].
«پس، همان گونه که فرمان یافت‌های [در راه تبلیغ و ارشاد و مبارزه و پیکار و پیاده کردن تعلیمات قرآن] استقامت کن همراه کسانی که [از کفر و شرک دست کشیده‌اید و] با تو [به سوی خدا] برگشته‌اند و [ایمان آورده‌اند و از حدود قوانین خدا] تجاوز نکنید [و از جاده اعتدال به کنار نروید و راه افراط و تفریط مپوئید]».
خداوند متعال فرمود: ﴿ثُمَّ جَعَلۡنَٰکَ عَلَىٰ شَرِیعَهٖ مِّنَ ٱلۡأَمۡرِ فَٱتَّبِعۡهَا وَلَا تَتَّبِعۡ أَهۡوَآءَ ٱلَّذِینَ لَا یَعۡلَمُونَ١٨﴾ [الجاثیه: ۱۸]. «پس ما تو را [مبعوث کردیم و] بر آئین و راه و روشنی از دین [خدا که برنامه تو و همه انبیاء پیشین بوده است و اسلام نام دارد] قرار دادیم. پس،از این آئین پیروی کن [و بدین راه روشن برو زیرا آئین رستگاری و راه نجات است] و از هوی و هوس‌های کسانی پیروی مکن که [از دین خدایی خبرند و از راه حق] آگاهی ندارند».
و از زبان پیامبرش می‌فرماید: ﴿إِنۡ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا یُوحَىٰٓ إِلَیَّ﴾ [الأحقاف: ۹].
«من جز از چیزی که به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم».
دوم: عبادت باید فقط برای خداوند و به دور از هرگونه اثری از شرک باشد. همانطور که خداوند می‌فرماید: ﴿فَمَن کَانَ یَرۡجُواْ لِقَآءَ رَبِّهِۦ فَلۡیَعۡمَلۡ عَمَلٗا صَٰلِحٗا وَلَا یُشۡرِکۡ بِعِبَادَهِ رَبِّهِۦٓ أَحَدَۢا﴾ [الکهف: ۱۱۰]. «پس هرکس که خواهان دیدار خدای خویش است، باید که کار شایسته کند، و در پرستش پروردگارش کسی را شریک نسازد».
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین