از لوازم دعوت توحید

یکی از لوازم دعوت توحید، دوست داشتن موحدان و اهل توحید و یاری و نصرت آنها با جان و مال و دشمنی با دشمنان شان می باشد. خداوند متعال می فرماید: «قُلْ إِنْ کانَ آباؤُکُمْ وَ أَبْناؤُکُمْ وَ إِخْوانُکُمْ وَ أَزْواجُکُمْ وَ عَشیرَتُکُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَهٌ تَخْشَوْنَ کَسادَها وَ مَساکِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَیْکُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ فی‏ سَبیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّی یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفاسِقینَ» (توبه: ۲۴) «بگو: اگر پدران‌تان و فرزندان‌تان و برادران‌تان و همسران‌تان و خویشاوندان‌تان و اموالی که به دست آورده‌اید و تجارتی که از کساد آن می‌ترسید و خانه‌هایی که بدان دلخوش هستید، در نزد شما از الله و پیامبرش و جهاد در راه او محبوب‌تر است، پس منتظر باشید تا الله فرمان (عذاب) خویش را بیاورد و الله گروه نافرمان را هدایت  نمی‌کند».

و رسول خدا فرمودند: «ثَلاَثٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ وَجَدَ حَلاَوَهَ الإِیمَانِ: أَنْ یَکُونَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِمَّا سِوَاهُمَا، وَأَنْ یُحِبَّ المَرْءَ لاَ یُحِبُّهُ إِلَّا لِلَّهِ، وَأَنْ یَکْرَهَ أَنْ یَعُودَ فِی الکُفْرِ کَمَا یَکْرَهُ أَنْ یُقْذَفَ فِی النَّارِ»:[۱] «کسی که این سه خصلت را داشته باشد، شیرینی و حلاوت ایمان را می چشد. اینکه الله و رسولش را از همه بیشتر دوست داشته باشد. محبتش با هرکس به خاطر خشنودی الله باشد. و برگشتن به کفر چنان نزد وی منفور و ناخوشایند باشد که افتادن در آتش نزد وی ناگوار و منفور است».

براستی صحابه در دوست داشتن برادران موحد خود به درجه و مرتبه ای بسیار والا دست یافتند چنانکه آنان را بر خود ترجیح می دادند هرچند خود دچار سختی و مشقت می شدند. و بلکه دشمنان توحید را ترک کرده و از آنها جدا می شدند هرچند از نظر نسبی یا سرزمین به هم نزدیک بودند اما به دشمنی با آنها برمی خاستند و از سرزمین آنها خارج شده و دین شان را رها می کردند و بلکه اموال و فرزندان و خانواده شان را در راستای کسب رضایت خداوند ترک می کردند. و در مقابل برادران آنها که پیش تر ایمان آورده و در سرزمینی مستقر شده بودند، به استقبال آنها آمده و آنان را دوست داشته و بلکه بر خود ترجیح می دادند. و اینگونه در تاریخ ضرب المثل ایثار و فداکاری شدند. و دلیل چنین رفتار و عملکردی چیزی جز ایمان شعله وری که در قلوب شان نهفته بود و محبت بر مبنای آن نبود، محبتی که جز ایمان همه چیز را از خاطرشان برده بود. بنابراین دوستی و دشمنی آنها بر مبنای ایمان بود.

یکی از سلف صالح می گوید: «هریک از شما باید از این بترسد که یهودی یا نصرانی شود. خداوند متعال می فرماید: «وَ مَنْ یَتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ»[۲] چون هرکس مشرکان را به دوستی گیرد، او نیز از مشرکان است».

و بسیاری از کسانی که مرتکب گناهان کبیره می شوند، گمان می کنند با چنین اعمالی به اسلام خدمت می کنند، در حالی که درحقیقت ارکان اسلام را نابود کرده  و اساس و بنیان آن را در هم شکسته و تخریب می کند. چنانچه تبرعات فراوان و اموال زیادی و زکات و صدقات انبوهی را جمع آوری نموده و آنها را به کسانی بذل و بخشش می کنند که از راه راست منحرف شده اند و گمان می کند برحق هستند و به دعوتگران کمک می کند در حالی که چنین رفتاری اهل بدعت و خرافات را در برابر اهل توحید و پیروان عقیده ی صحیح تقویت می کند. و دلیل چنین عملکردی انحراف در عقیده ی ولاء و براء و محبتی است که شرطی از شروط کلمه ی توحید می باشد.[۳]

 

[۱] – بخاری: ۱۶؛ مسلم: ۴۳

[۲] – (مائده: ۵۱) «و کسانی ‌که از شما با آن‌ها دوستی کنند، از آن‌ها هستند».

[۳] – منهج اهل السنه والجماعه فی الدعوه الی الله، شیخ عبدالله بن محمد المعتاز