وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
شرک در لغت: جمع «الشریک» شُرکاء می باشد. و مشترک به شراکت در ملک گفته شده است. و نیز در معنای لغوی گفته شده: آنچه تو و دیگری نصیب و بهره ای از آن داشته باشید. گفته می شود: «شرکته و شارکته واشترکوا» مانند سخن موسی علیه السلام در مورد هارون علیه السلام: «وَأَشْرِکْهُ فِی أَمْرِی» (طه: ۳۲) «و او را در کار من شریک گردان».
شرک در شریعت به معنای شریک قرار دادن برای الله متعال یا اینکه مثل و مانندی برای او تعالی قائل شدن می باشد. چه این مثل و مانند مستقل در نظر گرفته شود یا در تصرف شریک خداوند قرار داده شود. چنانکه خداوند متعال می فرماید: «وَلَم یَکُن لَّهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ» (اسراء: ۱۱۱؛ فرقان: ۲) «و او را در فرمانروایی هیچ شریکی نیست».
و اینکه می فرماید: «أَیْنَ شُرَکَائِیَ» (قصص: ۶۲-۷۴؛ فصلت: ۴۷) «کجایند شریکان من».[۱]
[۱] – نگا: المفردات، راغب: ۲۵۹