ابوبکر صدیق رضی الله عنه (۱۷)

«حَدَّثَنَا هَنَّادُ بْنُ السَّرِىِّ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْمُحَارِبِىِّ عَنْ عَبْدِ السَّلاَمِ بْنِ حَرْبٍ عَنْ أَبِى خَالِدٍ الدَّالاَنِىِّ عَنْ أَبِى خَالِدٍ مَوْلَى آلِ جَعْدَهَ عَنْ أَبِى هُرَیْرَهَ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم: «أَتَانِى جِبْرِیلُ فَأَخَذَ بِیَدِى فَأَرَانِى بَابَ الْجَنَّهِ الَّذِى تَدْخُلُ مِنْهُ أُمَّتِى». فَقَالَ أَبُو بَکْرٍ: یَا رَسُولَ اللَّهِ وَدِدْتُ أَنِّى کُنْتُ مَعَکَ حَتَّى أَنْظُرَ إِلَیْهِ. فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم: «أَمَا إِنَّکَ یَا أَبَا بَکْرٍ أَوَّلُ مَنْ یَدْخُلُ الْجَنَّهَ مِنْ أُمَّتِى». [سُنَنُ أبی دَاوُد، لسُلیمَان بن الأشعَث السّجْسْتَانی، کتاب السنه، باب فی الخلفاء].

«از ابی هریره رضی الله عنه روایت شده که رسول الله صلی الله علیه و سلم گفت: جبریل علیه السلام دست مرا گرفت و بابی از جنت که امت من از آن داخل می‌شوند را به من نشان داد. ابوبکر گفت: یا رسول الله! دوست داشتم با تو بودم تا آن باب را می‌دیدم. رسول الله صلی الله علیه و سلم گفت: یا ابابکر! تو اولین کسی هستی از امت من که داخل جنت می‌شوی».

«حدثنا عَبْدُ الله بنُ مُحمّدٍ النّفَیْلِیّ أخبرنا مُحمّدُ بنُ سَلَمَهَ عن مُحمّدٍ بنِ إسْحَاقَ قال: حدّثنی الزّهْرِیّ قال: حدّثنی عَبْدُ المَلِکِ بنُ أبِی بَکْرِ بنِ عَبْدِ الرّحْمَنِ بنِ الْحَارِثِ بنِ هِشَامٍ عن أبِیهِ عن عَبْدِ الله بنِ زَمْعَهَ قال: لَمّا اسْتُعِزّ بِرَسُولِ الله  صلی الله علیه و سلم وَأَنا عِنْدَهُ فی نَفَرٍ مِنَ المُسْلِمِینَ دَعَاهُ بِلاَلٌ إلَى الصّلاَهِ فقَالَ: مُرُوا مَنْ یُصَلّی لِلنّاسِ، فَخَرَجَ عَبْدُ الله بنُ زَمْعَهَ فإذَا عُمَرُ فی النّاسِ، وکَانَ أبُو بَکْرٍ غَائِباً، فقُلْتُ: یَا عُمَرُ قُمْ فَصَلّ بالنّاسِ، فَتَقَدّمَ فکَبّرَ، فلَمّا سَمِعَ رَسُولُ الله  صلی الله علیه و سلم صَوْتَهُ (وکَانَ عُمَرُ رَجُلاً مُجْهِراً) قال: فأَیْنَ أبو بَکْرٍ؟ یَأْبَى الله ذَلِکَ وَالمُسْلِمونَ، یَأْبَى الله ذَلِکَ وَالمُسْلِمونَ، فَبَعَثَ إلَى أبِی بَکْرٍ فَجَاءَ بَعْدَ أنْ صَلّى عُمَرُ تِلْکَ الصّلاَهَ فَصَلّى بالنّاسِ». [سُنَنُ أبی دَاوُد، لسُلیمَان بن الأشعَث السّجْسْتَانی، کتاب السنه، باب فی استخلاف أبی بکر رضی الله عنه].

«از عبدالله بن زمعه روایت شده که گفت: وقتی مرض رسول الله صلی الله علیه و سلم شدت گرفت من و یکی از مسلمین نزد او بودیم که بلال او را به نماز ندا داد. رسول الله صلی الله علیه و سلم گفت: بگویید کسی بر مردم نماز خواند. من (عبدالله بن زمعه) خارج شدم و عمر را در بین مردم یافتم و ابوبکر غائب بود. گفتم: یا عمر! بلند شو و بر مردم نماز بخوان. عمر جلو آمد و تکبیر گفت. وقتی رسول الله صلی الله علیه و سلم صوت او را شنید (چون عمر مردی با صدای بلند بود) گفت: ابوبکر کجاست؟ الله و مسلمین از این (امامت نکردن ابوبکر) ابا دارند. الله و مسلمین از این ابا دارند. پس شخصی را نزد ابی بکر فرستاد که بعد از نماز عمر رسید و بر مردم نماز خواند».